Tgesbericht

m -s, -e бюлетэ́нь, хро́ніка (у газеце)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ле́тапіс, ‑у, м.

Пагадовы запіс гістарычных падзей у старажытныя часы; кніга з такімі запісамі. Ноўгарадскі летапіс. Летапіс Аўраамкі. // перан.; чаго. Паслядоўны запіс якіх‑н. падзей; хроніка, гісторыя чаго‑н. Летапіс ваеннай славы.

•••

Жывы летапіс — пра таго, хто добра памятае ўсе сучасныя яму падзеі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хрангка́льны

(ад хроніка)

які мае адносіны да хронікі, змяшчае ў сабе хроніку, з’яўляецца хронікай; дакументальна дакладны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сканда́льны в разн. знач. сканда́льный;

~ная спра́ва — сканда́льное де́ло;

с. чалаве́к — сканда́льный челове́к;

~ная хро́ніка прэ́сы — сканда́льная хро́ника пре́ссы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

annals

[ˈænəlz]

n., pl.

1) ле́тапіс -у m., хро́ніка f.

2) гісто́рыя f., гістары́чны гадаві́к, гадавікі́

3) за́пісы pl., апавяда́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

dziejopis

м. кніжн.

1. уст. гісторык, летапісец;

2. ~u — летапіс; хроніка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

паўста́нне, ‑я, н.

Масавае ўзброенае выступленне супроць пануючых класаў у абарону класавых або нацыянальных інтарэсаў. Сялянскае пытанне, вучылі М. Г. Чарнышэўскі і М. А. Дабралюбаў, можа быць вырашана толькі рэвалюцыйным шляхам, шляхам узброенага паўстання. Ларчанка. Тая ж хроніка таксама адзначала, што сілы рэвалюцыйнага руху не складалі зброі: то там, то сям адбываліся паўстанні, нават у вайсковых часцях, не спыняліся забастоўкі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

chronicle

[ˈkrɑ:nɪkəl]

1.

n.

ле́тапіс -у m., хро́ніка f., за́піс падзе́яў; раска́з -у m., справазда́ча f.

2.

v.t.

1) запі́сваць у ле́тапіс

2) рэгістрава́ць, запі́сваць, ве́сьці хро́ніку

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

сканда́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які з’яўляецца скандалам (у 1 знач.); які ганьбіць каго‑н., ганебны. Скандальная падзея. □ Ніколі.. [Тарас] не паводзіў сябе так з дзяўчатамі. І ніт колі не трапляў у такое скандальнае становішча. Шамякін. Ціхая, рахманая з выгляду, .. [Шурачка], аднак, мела скандальную славу. Карпаў.

2. Які мае адносіны да скандалу. Скандальны дзень. // Які апісвае што‑н. ганебнае. Скандальная хроніка буржуазнай прэсы.

3. Разм. Які пастаянна ўчыняе скандалы (у 2 знач.). Скандальны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АВЕНЦІ́Н

[Aventinus; сапр. Іаган Турмайр (Turmayr); 4.7.1477 — 9.1.1534],

нямецкі гісторык-гуманіст. З 1517 баварскі прыдворны гістарыёграф. Склаў першы гіст. твор на ням. мове «Баварская хроніка», які асвятляе гісторыю Баварыі да 1519 (надрук. ў 1566). У 1523 выдаў першую карту Баварыі.

т. 1, с. 61

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)