хлыст¹, -а́, М -сце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Спілаванае дрэва з верхавінай, ачышчанае ад сукоў (спец.).

2. Тонкі, гнуткі дубец, плётка.

|| прым. хлысто́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

танкаство́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае тонкі ствол (пра зброю).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тонча́йший в разн. знач. ве́льмі то́нкі, найтанчэ́йшы; (самый изысканный — ещё) ве́льмі даліка́тны, найдаліка́тнейшы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

капіля́р, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. Трубачка з вельмі вузкім унутраным каналам.

2. Самы тонкі крывяносны сасуд.

|| прым. капіля́рны, -ая, -ае.

К. ціск.

К. сасуд.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пісклі́вы і (разм.) піскля́вы, -ая, -ае.

Вельмі тонкі, з піскам, вісклівы; які ўтварае піск.

П. голас.

Пісклівае дзіця.

|| наз. пісклі́васць, -і, ж. і (разм.) піскля́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

dainty [ˈdeɪnti] adj.

1. вы́танчаны; то́нкі, даліка́тны

2. грацыёзны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прасло́ек, ‑слойка, м.

Спец. Тонкі слой паміж пластамі горнай пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

субты́льны, ‑ая, ‑ае.

Кволы, слабы (пра склад цела). // Далікатны, тонкі.

[Фр. subtil.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

танкава́ты, ‑ая, ‑ае.

Трохі тонкі; танчэйшы, чым трэба. Ніткі танкаватыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шнуро́к, -рка́, мн. -ркі́, -рко́ў, м.

Тонкі шнур (у 1, 4 і 5 знач.), невялікі шнур.

Шнуркі з чаравікаў.

Ш. слядоў на снезе.

Зямля была пабіта на шнуркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)