Ко́нязь ’драўляны слуп’ (Яшк.). Да конавязь ’слуп, да якога прывязваюць коней’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

stock-still [ˌstɒkˈstɪl] adv. нерухо́ма, як слуп;

He stood stock-still. Ён стаяў як скамянелы.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ГОМАСТЫЛІ́Я

(ад гома... + грэч. stylos слуп),

роўнаслупковасць, аднолькавая даўжыня слупкоў і тычынкавых нітак у кветках усіх асобін раслін дадзенага віду. Уласціва большай ч. кветкавых раслін. Гл. таксама Гетэрастылія.

т. 5, с. 331

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

столб в разн. знач. слуп, род. слу́па м.;

позвоно́чный столб анат. пазвано́чнік;

◊

поста́вить к позо́рному столбу́ паста́віць да гане́бнага слупа́;

геркуле́совы столбы́ геркуле́савы слупы́;

стоя́ть столбо́м стая́ць як слуп.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ліхта́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ліхтара (у 1 знач.). Ліхтарныя агні. // Прызначаны для ліхтара. Ліхтарны слуп. Ліхтарнае шкло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стая́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Вертыкальны брус, які служыць апорай для чаго-н., вертыкальная труба і пад.

2. У будынках: цагляны слуп з комінам ад столі да страхі.

|| памянш. стаячо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

|| прым. стаяко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раскалыва́ць сов. расшата́ть; раскача́ть;

р. слуп — расшата́ть (раскача́ть) столб;

р. ло́дку — раскача́ть ло́дку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Lítfaßsäule

f -, -n слуп [кало́нка] для афі́ш

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

gatepost [ˈgeɪtpəʊst] n. слуп (брамы)

♦ infml between you, me and the gatepost (то́лькі) памі́ж на́мі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

смерч, ‑у, м.

Моцны віхар, які падымае ўгору і круціць слуп вады, пяску, пылу. Смерч на моры. □ Вясной падняўся над Закружжам чорны слуп смерчу, прайшоў па гародах, вырываючы з зямлі дрэвы, камяні. Асіпенка. // Пра што‑н., падобнае на смерч. Вогненны смерч. □ Гэта зноў машкара. Шэрым смерчам узнімаецца яна высока ў неба. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)