Кічка 1 ’гронка’ (Мат. Гом.), ’хамуціна, падціснутая пад клешнямі хамута’, ’валік з ануч, які насілі маладзіцы пад чапцом’ (Нар. словатв., Тарнацкі, Studia). Рус. кичка ’сабраныя ў пучок валасы жанчыны’, укр. кичка ’старадаўні галаўны ўбор жанчыны’, ’пракладка пад хамутом’, балг. кичка ’галаўны ўбор’, серб.-харв. (ц.-слав.) кычька ’валасы’, польск. kiczka ’пучок, звязка, маленькі сноп саломы, валік валасоў у жанчыны’, чэш. kyčka ’пучок валасоў, чуб, кутас, вязка’. Да прасл. kyčьka < kyka. Параўн. укр. кика ’галаўны ўбор маладой’, рус. кика ’жаночы галаўны ўбор’, ’частка хамута’, ст.-рус. кыка ’валасы на галаве, павязка’, ст.-слав. кыка ’пучок валасоў’, балг. кика ’тс’, серб.-харв. ки̏ка ’каса’, славен. кіка ’пучок валасоў’. Параўн. апафанічныя варыянты: лат. kika ’чуб’, ст.-інд. kucáte ’звіваецца’. Махэк₁, 243 мяркуе аб першасным значэнні ’пучок валасоў, чуб’ для прасл. kyka.

Кі́чка 2 ’сечка (для рубкі чаго-небудзь)’ (Мат. Гом.). Няясна. Магчыма кантамінацыя, семантычнае прыпадабненне кічка 1 да сечка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Háarschopf

m -(e)s, -schöpfe пучо́к валасо́ў; віхо́р; грыўка, чу́бік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

мані́пула

(лац. manipulus = пучок)

старажытнарымская вайсковая адзінка, якая складаецца з дзвюх цэнтурый 1.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пражэ́ктар, ‑а, м.

Асвятляльны прыбор, які з дапамогай аптычнай сістэмы пасылае яркі пучок прамянёў у пэўным напрамку. Асветленае мноствам пражэктараў ледзяное поле стадыёна блішчала, як у сонечны дзень. Шыцік.

•••

Камсамольскі пражэктар — орган камсамольскага кантролю.

[Фр. projecteur ад лац. projectus — кінуты наперад.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фасцы́кула

(лац. fasciculus = пучок, звязка)

звязка дакументаў рознага зместу, размешчаных у парадку рэгістрацыйных нумароў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

па́сма ж. (некалькі нітак) Bündel n -s, -; (пучок валасоў) (Háar)strähne f -, -n, Lócke f -, -n; Knóten m -s, - (вузел)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Büschel

n -s, -

1) пучо́к; чуб

2) аха́пак (сена), вя́зка (галля)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

параксія́льны

(ад пара- + аксіяльны)

прывосевы, які мае аднолькавы напрамак з воссю (напр. п. пучок праменяў).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

knot​1 [nɒt] n.

1. ву́зел (на вяроўцы, шнуры і да т.п.)

2. пучо́к (валасоў)

3. (марскі) ву́зел (мера хуткасці карабля = 1,853 км за гадзіну)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пэ́ндзаль, ‑дзля, м.

Пучок шчаціння, валасоў або шэрсці, прымацаваны да ручкі, які служыць для нанясення фарбы, клею і пад. на паверхню чаго‑н. [Люба] макае пэндзаль у бляшанку з фарбай, якая прывешана да папружкі, піша на дрэве нумар. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)