пялёсканне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пялёскацца, а таксама гукі гэтага дзеяння. Раптам, зусім блізка, пачулася лёгкае пялёсканне. Стаховіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плашч, ‑а, м.

Лёгкае паліто пераважна з непрамакальнай тканіны. Скінуўшы мокры, задубянелы ад дажджу плашч, Мікола павесіў яго каля печы, прывітаўся. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раздзьму́ць, -му́, -ме́ш, -ме́; -мём, -мяце́, -му́ць; -мі́; -му́ты; зак., што.

1. Дзьмучы, дзьмухнуўшы, развеяць, рассеяць што-н. лёгкае.

Р. пыл.

2. Прытокам паветра ўзмацніць гарэнне; распаліць.

Р. жар.

3. Напоўніць паветрам; надзьмуць.

Р. ноздры.

|| незак. раздзіма́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. раздзіма́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

spinning [ˈspɪnɪŋ] n.

1. ху́ткае і лёгкае кручэ́нне;

hoop spinning кручэ́нне абруча́ (у гімнастыцы)

2. спі́нінг (прылада)

3. прадзе́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

płuco

płuc|o

н. лёгкае;

zapalenie płuco — запаленне лёгкіх

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

БАТЫ́СТ

(франц. batiste),

тонкая, паўпразрыстая тканіна з ільняной або баваўнянай пражы палатнянага перапляцення. Выпускаецца адбелены, мерсерызаваны (гл. Мерсерызацыя), гладкафарбаваны і набіўны. З батысту шыюць жаночую бялізну, лёгкае адзенне.

т. 2, с. 353

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Плю́ксы ’лёгкае’ (лід., Сл. ПЗБ). Кантамінаваная лексема, у аснове якой ляжыць польск. płuca ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Паўсуке́нак ’паўсукно’ (Касп.; ашм., Сл. ПЗБ). З польск. pólsukienko, якое з pólsukno ’паўсукно, лёгкае сукно, кашамір’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зыб, зыбу, м.

Лёгкае хістанне воднай паверхні, рабізна на воднай паверхні. Затока. Ні хвалі, ні зыбу няма, І тут нават кручы не надта крутыя. Зарыцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

се́ра, ‑ы, ж.

1. Хімічны элемент — лёгкае на загаранне рэчыва жоўтага ці шараватага колеру.

2. Разм. Жоўтае тлустае рэчыва, якое ўтвараецца на сценках вушнога канала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)