запаро́ць разм

1. (звера) ábstechen* vt;

2. (закатаваць) zu Tóde péitschen;

◊ запаро́ць спра́ву éine Sáche verbócken

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Асо́ка ’выседжванне звера’ (Інстр. III). Ад сачыць (гл.). Сюды ж асочка, асочаны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

prey​1 [preɪ] n.

1. ахвя́ра (пра чалавека)

2. здабы́ча (пра звера, птушку);

birds of prey драпе́жныя пту́шкі

♦

be/fall prey to smth. fml быць/па́сці ахвя́рай чаго́-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

зверабо́йны ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да палявання на марскога звера. Зверабойнае судна. Зверабойны промысел.

зверабо́йны ​2, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да зверабою ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агрэсі́ўнасць, ‑і, ж.

Імкненне да развязвання грабежніцкай імперыялістычнай вайны; захопніцкая палітыка. // Актыўнае праяўленне варожасці. Бяссілле і перапалох пастуха прыспешваюць звера, прыдаюць яму агрэсіўнасць і рашучасць. Масарэнка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

капка́н, ‑а, м.

Паляўнічая звералоўная пастка, якая складаецца з дзвюх жалезных дуг і спружыны. Паставіць капкан на звера. Трапіць у капкан. □ [Антон] узяў учора на капкан [лісу]. Карпюк.

[Цюрк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жыро́ўка

1. Месца кармлення рыбы, звера (Слаўг.).

2. Востраў (Стол.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

ме́ціць², ме́чу, ме́ціш, ме́ціць; незак.

1. у каго-што. Старацца папасці ў каго-, што-н.

М. у звера.

2. з інф. Мець намер, намервацца ажыццявіць якое-н. дзеянне.

М. укусіць.

3. Імкнуцца заняць якое-н. становішча, пасаду (разм.).

|| зак. наме́ціць, -ме́чу, -ме́ціш, -ме́ціць; -ме́чаны (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

То́рак (то́рок) ’праход’, ’троп звера’ (ТС), сюды ж торокова́ць ’снаваць, рабіць праходы (пра звера)’ і, магчыма, торокова́цца ’такаваць (пра цецерукоў)’ (ТС). Дэмінатыўнае ўтварэнне з суф. *‑ъkъ ад тор 1 (гл.). Няясныя адносіны да таро́к ’кладка з калодаў праз рэчку’ (гл.), што бліжэй да тар, та́ра ’плыток для пераезду’ (ТС), гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Lúnte

f -, -n

1) кнот

2) хвост (пушнога звера)

◊ ~ ríechen* — разм. адчува́ць небяспе́ку

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)