каске́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Лёгкі мужчынскі галаўны ўбор з казырком і аколышкам.

[Фр. casquette.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Kópfbedeckung

f -, -en галаўны́ ўбор

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

капту́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Дзіцячы або жаночы вязаны галаўны ўбор, які завязваецца пад падбародкам; капар.

2. Невялікі дах, заслона, навес над чым-н.

|| прым. капту́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кі́вер, -а, мн. -ы, -аў, м.

У некаторых еўрапейскіх арміях у 18—19 стст.: цвёрды высокі галаўны ўбор з брылём (у 1 знач.) цыліндрычнай або конусападобнай формы.

|| прым. кі́верны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

на́мітка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

1. Доўгі вузкі кусок кужэльнага палатна, звычайна з каймой або вышыўкай.

Льняная н.

2. Даўні галаўны ўбор замужніх жанчын.

Ішлі жанчыны ў беласнежных намітках.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тыя́ра

(гр. tiara)

1) галаўны ўбор старажытных персідскіх і асірыйскіх цароў;

2) галаўны ўбор рымскага папы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

cephalic

[səˈfælɪk]

adj., Anat.

галаўны́, на або́ ў галаве́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

earphone

[ˈɪrrfoʊn]

n.

наву́шнік (тэлефо́нны, тэлегра́фны, радыё), галаўны́ тэлефо́н

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

чэ́пчык, ‑а, м.

Памянш.-ласк. да чапец (у 1 знач.). // Лёгкі дзіцячы або жаночы галаўны ўбор у выглядзе каптура. // Пра лёгкі жаночы галаўны ўбор без палёў. [Маша] падняла свае тонкія рукі, каб паправіць бялюткі чэпчык на высокай дзівосна залатой кукле валасоў. Шамякін. — Дзяўчынка, мне «асобай», — падаў грошы [Ягор Лявонавіч] маладзенькай прадаўшчыцы з залатымі кудзеркамі, што выбіліся з-пад беленькага чэпчыка. Аношкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мі́тра, ‑ы, ж.

Пазалочаны і аздоблены рэлігійнымі эмблемамі галаўны ўбор прадстаўнікоў вышэйшага духавенства ў праваслаўнай і каталіцкай царкве, які надзяваецца ў часе набажэнства.

[Ад грэч. mitra — галаўная павязка, дыядэма.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)