аб’юра́цыя

(лац. abiuratio)

публічнае адрачэнне ад веры або ад сваіх перакананняў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

АДСТУ́ПНІЦТВА, апастазія,

адыход ад догматаў, асн. палажэнняў веравызнання. Асобу, якая адышла (адступілася) ад сваёй веры, наз. адступнікам (апастатам).

т. 1, с. 139

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

незаслу́жаны, ‑ая, ‑ае.

Атрыманы не па заслугах. Незаслужаная ўзнагарода. // Несправядлівы. Сэрца ў Веры сціснулася ад незаслужанай крыўды. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Няйма́ць (ня ймаць) ’не мець, не браць (веры)’ (Гарэц., Др.-Падб.). Да імаць (гл.), параўн. няймаверны ’неспагадлівы’ (Сл. ЦРБ). Сюды ж нейма́цца ’не шчасціць, не шанцаваць’ (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

няве́р’е, ‑я, н.

1. Адсутнасць веры ў што‑н., няўпэўненасць у чым‑н. Інжынеры апавядалі нам пра тое, з якой нерашучасцю, часам з нявер’ем ішлі яны [на будаўніцтва] да пачатку працы на канале. Галавач. Часта .. [Сцяпана] апаноўвала нявер’е, ён спыняў ход думак і справы, якімі займаўся. Дуброўскі.

2. Адсутнасць веры ў бога.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэлі́гія, -і, ж.

1. Адна з форм грамадскай свядомасці — сукупнасць духоўных уяўленняў, што грунтуюцца на веры ў звышнатуральныя сілы і істоты (багоў, духаў), якія з’яўляюцца прадметам пакланення.

2. мн. -і, -гій. Адзін з напрамкаў такой грамадскай свядомасці.

Сусветныя рэлігіі (будызм, іслам, хрысціянства).

|| прым. рэлігі́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

павалаво́дзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; зак.

Разм. Валаводзіцца некаторы час. Веры не ў навіну даіць кароў. Андрэю ж прыйшлося павалаводзіцца. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

niewiara

ж.

1. нявер’е; адсутнасць веры; няўпэўненасць;

2. атэізм

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

аб’юра́цыя

(лац. abjuratio)

публічнае адрачэнне ад веры або ад сваіх перакананняў.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

apologist

[əˈpɑ:lədʒɪst]

n.

апаляге́т -а m., абаро́нца -ы m. & f. (ве́ры, ідэ́і)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)