вяско́вец, ‑коўца, м.

Чалавек, які пастаянна жыве ў вёсцы; селянін. Вузкая градка маладога бярэзніку адмяжоўвала панскую зямлю ад зямлі вяскоўцаў. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запу́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., каго-што.

Абл. Запужаць, запалохаць. Нас вораг нічым не запудзіць — мы мір на зямлі адстаім. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абледзяне́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. абледзянець.

•••

Абледзяненне Зямлі — значнае пашырэнне плошчы мацерыковага лёду прыпалярных і горных абласцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міжледніко́вы, ‑ая, ‑ае.

У выразе: міжледніковыя вякі (эпохі) — геалагічныя вякі, якія раздзялялі абледзяненні чацвярцічнага перыяду гісторыі зямлі і характарызаваліся значным пацяпленнем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

непрывы́клы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які не прывык да каго‑, чаго‑н. Непрывыклыя да работы рукі сяк-так перакорпвалі дзялянку зямлі. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпа́лы, ‑ая, ‑ае.

Які прыпаў да чаго‑н., апусціўся. [Самалёт] ірвануўся па бетан[а]ванай паласе ўздоўж зялёных ліхтароў, прыпалых да самай зямлі. Карамазаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пустэ́льнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць пустэльнага; бязлюднасць. Гэта чорная паласа зямлі змяніла выгляд усяго балота, ажывіла яго, парушыла яго пустэльнасць, здзічэласць. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расцвіта́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. расцвітаць — расцвісці; росквіт. Вечнае расцвітанне зямлі поўніць нас салодкай трывогаю сэрца. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндаге́нны

(ад энда- + -генны)

які тлумачыцца ўнутранымі прычынамі (проціл. экзагенны);

э-ыя працэсы — геалагічныя працэсы, якія адбываюцца ў нетрах Зямлі і абумоўлены яе ўнутранай энергіяй, сілай цяжару і сіламі, якія ўзнікаюць пры вярчэнні Зямлі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

агаро́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Участак зямлі (звычайна каля дома) для вырошчвання агародніны.

Пасадзіць моркву ў агародзе.

◊

Агарод гарадзіць (разм.) —

1) пачынаць якую-н. клапатлівую справу;

2) гаварыць бяссэнсіцу, выдумляць.

Кідаць каменьчыкі ў агарод чый (разм.) — рабіць намёкі, заўвагі, адзывацца пра каго-н. неадабральна.

|| прым. агаро́дны, -ая, -ае.

Агародныя культуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)