змяшча́цца

1. (знаходзіцца) sich befínden*;

2. (уваходзіць, знаходзіць месца) Platz fínden* [haben], hinéingehen* vi (s); гл змясціцца;

3. (утрымлівацца) enthálten sein

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

спя́чка ж тс заал:

зімо́вая спя́чка Wínterschlaf m -(e)s;

ле́тняя спя́ч ка Sómmerschlaf m;

знахо́дзіцца ў спя́чцы Wínterschlaf [Sómmerschlaf] hálten*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

штурха́цца

1. drängen vi, (einánder) stóßen* vt, sich stóßen*;

2. разм (знаходзіцца дзе-н без мэты) sich herúmtreiben*, herúmlungern vi

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

напаўсонны, ‑ая, ‑ае.

1. Які знаходзіцца ў стане напаўсну, не зусім прачнуўся або не зусім заснуў. Напаўсонны чалавек. // Які ўласцівы для таго, хто знаходзіцца ў такім стане. Напаўсонныя вочы.

2. Амаль без сну. Прайшоў дзень, мінула ноч, вельмі падобная на ранейшыя ночы — напаўсонная, трывож[н]ая. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міжзубны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Пра гукі мовы, пры вымаўленні якіх кончык языка знаходзіцца паміж верхнімі і ніжнімі зубамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надгорны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца над гарою, гарамі, вышэй гары, гор. З надгорных туманаў выходзіў бледны месяц. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паддрэўны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца, расце пад дрэвамі. Да змроку.. [Вэня] перабыў у лесе, стуліўшыся ў паддрэўным хмызняку. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падстрэшны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца, размешчаны пад страхою. Ластаўчына гняздо было ў самым гумне, на падстрэшнай перакладзіне. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазаатмасферны, ‑ая, ‑ае.

Які ажыццяўляецца або знаходзіцца за межамі зямной атмасферы, звязаны са знаходжаннем за межамі зямной атмасферы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

серв, ‑а, м.

У сярэднія вякі ў Заходняй Еўропе — прыгонны селянін, які знаходзіцца ў асабістай залежнасці ад феадала.

[Фр. serf ад лац. servus — раб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)