Verbum

во́кіс, -у, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

У хіміі: злучэнне элементаў сярэдняй ступені акіслення з кіслародам.

В. вугляроду (чадны газ).

|| прым. во́кісны, -ая, -ае.

вы́праміць, -млю, -міш, -міць; -млены; зак., каго-што.

Зрабіць прамым.

В. дрот.

В. дарогу.

|| незак. выпрамля́ць, -я́ю, -яе́ш, -я́е.

|| прым. выпрамля́льны, -ая, -ае (спец.).

лаку́на, -ы, мн. -ы, -ку́н, ж. (спец.).

1. Прагал, прапушчанае месца ў якім-н. тэксце.

2. У бібліятэчнай справе — пропуск, адсутнасць кнігі ў камплекце.

лі́хтар, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Грузавое несамаходнае судна, прызначанае для пагрузкі і разгрузкі вялікіх суднаў ці мясцовых перавозак.

|| прым. лі́хтарны, -ая, -ае.

марфанало́гія, -і, ж. (спец.).

Раздзел мовазнаўства, які вывучае фаналагічную структуру марфем і выкарыстанне фаналагічных сродкаў у марфалогіі (у 2 знач.).

|| прым. марфаналагі́чны, -ая, -ае.

метані́мія, -і, ж. (спец.).

Від тропа: перанясенне назвы аднаго прадмета на другі на падставе іх сумежнасці.

|| прым. метанімі́чны, -ая, -ае; наз. метанімі́чнасць, -і, ж.

метаста́з, -у, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Развіццё другасных ачагоў захворвання ў новых месцах арганізма, а таксама сам такі ачаг.

|| прым. метастаты́чны, -ая, -ае.

мо́гільнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Тое, што і могілкі.

2. Старажытныя могілкі.

3. Месца захавання радыеактыўных адыходаў (спец.).

|| прым. мо́гільнікавы, -ая, -ае.

інфіцы́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; зак. і незак., каго-што (спец.).

Унесці (уносіць) інфекцыю, узбуджальнікаў інфекцыйных хвароб.

Арганізм інфіцыраваны.

|| наз. інфіцы́раванне, -я, н.

інфузо́рыя, -і, мн. -і, -рый, ж. (спец.).

Высокаарганізаваная мікраскапічная аднаклетачная жывёліна з больш складанай будовай цела, чым у іншых прасцейшых.

|| прым. інфузо́рны, -ая, -ае.