заамаа́са

(ад заа- + маса)

сумарная маса ўсіх жывёл або іх часткі ў любым згуртаванні (біяцэнозе, аграцэнозе, экасістэме).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рэнтгенафлюарагра́фія

(ад рэнтгена- + флюараграфія)

метад атрымання фатаграфічных здымкаў рэнтгенаўскага адбітка якой-н. часткі цела з флюарэсцыруючага экрана.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

трыгонацэфа́лія

(ад трыгон + гр. kephale = галава)

клінападобная форма галавы, якая характарызуецца расшырэннем патылічнай і звужэннем лобнай часткі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

шара́да

(фр. charade)

загадка, у якой загаданае слова падзяляецца на часткі з наданнем ім значэнняў самастойных слоў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

электро́ліз

(ад электра- + -ліз)

хімічны працэс распаду рэчыва на састаўныя часткі пры праходжанні праз яго электрычнага току.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эрытрадэрмі́я

(ад гр. erythros = чырвоны + derma = скура)

запаленне значнай часткі скуры з пачырваненнем, шалушэннем, ацёкам і інфільтрацыяй.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

АЛАХТО́Н

(ад ала... + грэч. chthōn зямля),

часткі складкавых структур горных парод, якія насунуты на нязрушаныя аўтахтонныя структуры (гл. Аўтахтон) і ўтвараюць тэктанічнае покрыва. Адрозніваецца ад перакрытых утварэнняў складам, генезісам, магутнасцю, узроўнем метамарфізму і інш.

т. 1, с. 228

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ГЁТАЛАНД, Ёталанд (Götaland),

гістарычная назва паўд. часткі Швецыі (назва ад паўн.-герм. племя гаўтаў, ці гётаў, ётаў, якія ў старажытнасці насялялі в-аў Готланд). Займае 22% плошчы краіны, дзе жыве амаль 50% яе насельніцтва.

т. 5, с. 212

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

objętość

objętoś|ć

ж. аб’ём; умяшчальнасць;

dwie ~ci wody i jedna ~ć kleju — дзве часткі вады і адна частка клею

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Ду́лька ’адходы пры трапанні льну’ (Сцяшк., Жд. 1, Сл. паўн.-зах.), ’дробныя часткі валакна, пыл пры апрацоўцы льну’ (Шатал.). Паводле Сл. паўн.-зах., магчыма, запазычанне з літ. dùlkes ’пыл, пылок ад раслін’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)