дэкатро́н
(ад дэка- + -трон)
іонны прыбор для пераключэння электрычных ланцугоў; выкарыстоўваецца ў вылічальнай тэхніцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
дэнсітаме́тр
(ад лац. densitas = гушчыня, шчыльнасць + -метр)
прыбор для вызначэння аптычнай шчыльнасці праяўленых фотаматэрыялаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
інтэрферо́метр
[ад інтэрфер(энцыя) + -метр]
аптычны вымяральны прыбор, дзеянне якога заснавана на з’яве інтэрферэнцыі (гл. таксама мікраінтэрферометр, радыёінтэрферометр).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
карэля́тар
(ад с.-лац. correlatio = карэляцыя)
прыбор для аўтаматычнага вылічэння ўзаемнай сувязі незалежных працэсаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
кінатэадалі́т
(ад кіна- + тэадаліт)
прыбор для кіназдымкі лятальнага апарата, каб дакладна вызначыць траекторыю палёту.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
кліно́метр
(ад гр. klino = нахіляю + -метр)
прыбор для вымярэння нахілу адхонаў насыпу, крэну судна.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
эвапара́тар
(ад лац. evaporare = выпарваць)
тэх. прыбор для выпарвання вадкасцей з розных рэчываў; выпарнік.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
юсцірава́ць
(ням. justieren = вывяраць, ад лац. iustus = правільны)
вывяраць механізм, прыбор (напр. ю. мікраскоп).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
ве́нтыль
(ням. Ventil)
1) клапан для рэгулявання расходу вадкасці, пары, газу ў некаторых тэхнічных устройствах, а таксама паветра ў духавых музычных інструментах;
2) электронны прыбор, які забяспечвае працяканне току толькі ў адным напрамку.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Заста́ва ’месца ўезду ў мясцовасць і яго ахова’. Рус., укр. застава ’тс’, укр. яшчэ ’залог; харугва’, польск. zastawa ’заслон’, уст. ’залог’, ’сталовы прыбор’, ’плаціна’, серб.-луж. zastawa ’шчыт (у плаціне)’, в.-луж. яшчэ ’залог’, чэш. zástava ’залог’, кніжн. ’сцяг, харугва’, ’натуральная перашкода з дрэў, крыг і г. д.’, славац. zástava ’сцяг’, уст. ’залог’, славен. zastȃva ’сцяг’, ’залог’, ’укладка’, серб.-харв. за̑става, за̏става ’сцяг’, балг. заста̀ва ’застава’, ’хмара, што закрывае сонца’. Ст.-рус. застава ’атрада які ахоўвае войска на маршы ці на месцы’ (XII–XV стст.), ’пост пры ўездзе ў мясцовасць’ (XVI–XVII стст.). Утворана ў прасл. з тэмай ‑a ад дзеяслова zastaviti, прэфіксальнага вытворнага ад staviti (гл. ставіць) ’ставіць нешта на шляху, выстаўляць нешта’ з далейшай спецыялізацыяй значэння ва ўсх.-слав. мовах (> балг.). Шанскі, 2, З, 63, БЕР, 1, 611.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)