Прапашны́ ’які сеецца радамі з шырокімі міжраддзямі для апрацоўкі’ (ТСБМ). З рус. пропашно́й ’тс’ < пропахать < пахать ’араць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ро́джаны ’народжаны’ (Янк. 2, Жд. 3, Мат. Гом.) — з прасл. дзеепрыметніка *ordjenъ, які з *orditi > радзі́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Схі́льны ’які выказвае прыхільнасць, слабасць да чаго-небудзь; гатовы да чаго-небудзь’ (ТСБМ). Да схіліць < хіліць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Туча́ны ‘які выдзяляе многа тлушчу’ (круп., Сл. ПЗБ). Да тук 1 ‘растоплены тлушч’, параўн. таксама то́чны, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
звышуро́чны, -ая, -ае.
1. Які праводзіцца звыш устаноўленага рабочага часу.
Звышурочная работа.
2. у знач. наз. звышуро́чныя, -ых. Плата за звышурочную работу.
Атрымаць звышурочныя.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
здубяне́лы, -ая, -ае (разм.).
Які страціў рухомасць, адчувальнасць ад холаду; зацвярдзелы, адубянелы.
Здубянелыя на марозе рукі.
З. ад сырасці плашч.
|| наз. здубяне́ласць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
зіхатлі́вы, -ая, -ае.
Які блішчыць, ззяе пералівістым святлом, напоўнены яркім ззяннем, бляскам.
Зіхатлівае сонца.
Стаяла зіхатлівая раніца.
Зіхатлівая прыгажосць (перан.).
|| наз. зіхатлі́васць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
зно́ска, -і, ДМ -сцы, мн. -і, -сак, ж.
Дадатковы тэкст, які змяшчаецца ў самым нізе старонкі, асобна ад асноўнага.
Вынесці заўвагу ў зноску.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
зро́слы, -ая, -ае.
1. Які зросся з чым-н. у адно цэлае.
Зрослыя пялёсткі.
Зрослыя арэхі.
2. Пакрыты расліннасцю, зарослы.
Зрослая густой травой пожня.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
ідэа́льны, -ая, -ае.
1. Які адпавядае ідэалу, узвышаны, незямны.
Ідэальныя ўзаемаадносіны.
2. Вельмі добры, дасканалы, узорны.
Ідэальная сям’я.
Ідэальная цішыня.
|| наз. ідэа́льнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)