agglutinative

[əˈglu:təneɪtɪv]

adj.

1) кле́йкі

Glue is an agglutinative substance — Клей — рэ́чыва, яко́е зьле́плівае

2) (пра мо́ву) аглютынаты́ўная

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Anglicist

[ˈæŋglɪsɪst]

n.

англіцы́ст -а m. (студэ́нт або́ спэцыялі́ст у галіне́ анге́льскае лінгві́стыкі або агу́льнае ве́ды пра Анге́льшчыну)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

progressive

[prəˈgresɪv]

adj.

1) які́ ро́біць по́ступ, які́ ідзе́ да ле́пшага

2) прагрэсі́ўны, перадавы́

3) узраста́ючы (пра дахо́д)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

prominent

[ˈprɑ:mɪnənt]

adj.

1) до́бра вядо́мы, ва́жны, выда́тны, вялі́кі (пра пісьме́ньніка)

2) заўва́жны, вы́тырклы, які́ кі́даецца ў во́чы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

sizzle

[ˈsɪzəl]

v.

1) сквірчэ́ць (пра сква́ранае)

2) informal кіпе́ць, кіпяці́цца

to sizzle with anger — кіпе́ць ад зло́сьці

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

звечарэ́ць, ‑эе; безас. зак.

Пра надыход вечара, цемнаты. Ужо даўно звечарэла, і ў хатах усюды свяціліся агні. Колас. Звечарэла, сцямнела неба. Сцішылася вёска, нарыхтавалася спачыць. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звяглі́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які надакучае сваім прыставаннем з просьбамі, напамінамі, патрабаваннямі. Да слыху Вікі пачалі даходзіць.. словы звяглівага інтэнданта. Вітка.

2. Брахлівы (пра сабаку).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забулды́га, ‑і, м.

Пагард. Пра гуляку, распусніка. Сяміздраў разумеў, што нездарма сюды з’явіўся і гэты забулдыга Палын, які працаваў цяпер перакладчыкам у слуцкага гебітс-камісара. Шчарбатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заліза́ць, ‑ліжу, ‑ліжаш, ‑ліжа; зак., што.

1. Лізаннем ачысціць, загаіць. Залізаць рану.

2. Разм. Прычасаць, прыгладзіць языком поўсць (пра жывёлу). // перан. Вельмі гладка прычасаць. Залізаць валасы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заніка́ць, ‑ае; незак.

Разм. Нікнуць, знікаць. Стараста, падпіўшы, гаварыў Пра нейкую палонную, а дзе І хто яна — прамоўцаў, затаіў. Ды хутка слых той занікаць пачаў. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)