націскны́, -а́я, -о́е.
1. Які служыць для націскання (спец.).
Н. болт.
2. Які прыводзіцца ў дзеянне націсканнем.
Міна націскнога дзеяння.
3. У мовазнаўстве: які стаіць пад націскам (пра склад, слова).
Націскныя галосныя.
|| наз. націска́льнасць, -і, ж. (да 3 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
намёк, -у, мн. -і, -аў, м.
1. Слова або жэст, у якіх адкрыта не выказваецца думка, але мяркуецца, што пра яе здагадаюцца.
Гаварыць з намёкам.
Зразумець н.
2. перан. Слабая прымета чаго-н.
Не было ніякага намёку на дождж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
нао́гул, прысл.
1. Увогуле, ва ўсіх адносінах.
Н. гэта адзіна правільнае рашэнне.
2. Заўсёды, ва ўсіх выпадках.
Ён н. такі.
3. У агульных рысах, у цэлым.
Гаварыць н.
4. Ужыв. ў знач. абагульняючага слова.
Н. ён імкнуўся дапамагаць абяздоленым.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
запаве́тны, -ая, -ае.
1. Дарагі для каго-н., задушэўны
Запаветная мара.
Запаветныя думкі.
2. Які па-асабліваму цэніцца, старанна аберагаецца.
З. куточак.
З. талісман.
3. Звязаны з наказам, тайнай умовай.
Запаветнае слова.
|| наз. запаве́тнасць, -і, ж. (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
прыста́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -та́вак, ж.
1. Тое, што прыстаўлена, далучана да чаго-н.
Тэлевізійная п.
2. У граматыцы: частка слова, марфема, якая стаіць перад коранем; прэфікс.
|| прым. прыста́вачны, -ая, -ае (да 2 знач.).
Прыставачныя дзеясловы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
разва́жны, -ая, -ае.
1. Якому ўласціва развага, роздум; разважлівы.
Дзядзька — чалавек р.: спачатку падумае, а потым скажа.
2. Які змяшчае ў сабе павучанне, параду і пад.
Разважнае слова.
3. Спакойны, паважны, размераны.
Ісці разважным крокам.
|| наз. разва́жнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
тлума́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; незак.
1. што. Раскрываць сэнс, сутнасць чаго-н.
Т. пастанову.
Т. слова.
2. што каму і без дап. Асвятляць якое-н. пытанне, даваць зразумець сэнс чаго-н.
Т. рашэнне задачы.
|| наз. тлумачэ́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
ужо́.
1. прысл. Указвае на канчатковасць, завершанасць чаго-н.
Ужо пайшоў.
Ты ўжо не маленькая.
2. прысл. Нарэшце.
Супакойся ты ўжо!
3. часц. узмацн. Ужыв. для падкрэслівання, акцэнтавання асобнага слова.
Не так ужо дрэнна.
Ужо не раз яму казалі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
plea
[pli:]
n.
1) мале́ньне n., про́сьба, мальба́ f.
a plea for pity — мальба́ аб лі́тасьці
2) апраўда́ньне, тлумачэ́ньне n.
3) Law
а) сло́ва падсу́днага
б) сло́ва абаро́ны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
этымало́гія
(гр. etymologia, ад etymon = ісціна, сапраўднае значэнне слова + logos = вучэнне)
1) раздзел мовазнаўства, які вывучае паходжанне слоў;
2) паходжанне слова і яго роднасныя адносіны да іншых слоў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)