◎ Пішчэлка ’дудачка, наогул прымітыўны самаробны музычны інструмент’ (Юрч. Вытв.), параўн. стараж.-рус. пишталь, пищаль ’музыкальны інструмент высокага гучання ў Старажытнай Русі, укр. пищаль, пищавка, польск. piszczel, piszczałka, ст.-чэш. pisčel, piščala, pisčela, чэш. p ist dla, славац. pisie! pisi ’ala. славен. piščdl, piskał, харв. pišča! pištala, макед. пишталки, балг. тацкі. Прасл. *piskčlb, *piščalъ < *piskali, *piščati (< і.-е. *pi‑sk ‑ä‑, *pi‑skʼ‑e) роднасныя ст.-інд. picchorä, piechota ’дудка, флейта’ (Зубаты, BB, 17, 325; Покарны, 796; Фасмер, 3, 271; Бязлай, 3, 41; Борысь, Зб. Слаўскаму, 87).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
та́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.
1. Від мастацтва, у якім стварэнне мастацкіх вобразаў дасягаецца сродкамі пластычных і рытмічных рухаў цела чалавека.
Тэорыя танца.
2. Сукупнасць такіх рухаў пэўнага тэмпу і формы, якія выконваюцца ў такт музыкі, а таксама музычны твор у рытме і стылі такіх рухаў.
Беларускі народны т.
3. толькі мн. Гулянка з музыкай, на якой людзі танцуюць; вечарынка.
Кожную суботу ў клубе былі танцы.
◊
Ні да танца, ні да ружанца (разм., неадабр.) — пра няўмелага, ні на што не здатнага чалавека.
|| прым. танцава́льны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
execute
[ˈeksɪkju:t]
v.t.
1) выко́нваць (зага́д)
2) право́дзіць у жыцьцё, рабі́ць дзе́йным (зако́н)
3) кара́ць сьме́рцю
4) рабі́ць паво́дле пля́ну ці ўзо́ру
5) выко́нваць (гімнасты́чны ну́мар), гра́ць (музы́чны твор)
6) афармля́ць (дакумэ́нт, умо́ву, кантра́кт)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
расстро́іць, расстро́йваць
1. (парушыць строй, парадак) verwírren vt; desorganisíeren vt, zerrütten vt;
2. (музычны інструмент) verstímmen vt;
3. (перашкодзіць ажыццяўленню чаго-н.) durchkréuzen vt; hintertréiben* vt, veréiteln vt, zuníchte máchen;
4. (засмуціць каго-н.) verstímmen vt, míssmutig máchen; j-m die Láune verdérben*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
акары́на
(іт. ocarina = літар, гусяня)
музычны інструмент класа аэрафонаў віду глабулярных флейт, мае гліняны корпус, свістковае прыстасаванне, 8—10 ігравых адтулін.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
бала́да
(фр. ballade)
1) ліраэпічны вершаваны твор з легендарным ці гістарычным зместам;
2) музычны твор эпічнага характару для голасу або інструмента.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
вібрафо́н
(ад вібра- + -фон)
ударны музычны інструмент з двух радоў металічных пласцінак, па якіх удараюць спецыяльнымі палачкамі, выклікаючы дрыжанне (вібрацыю) гуку.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
канта́та
(іт. cantata)
1) буйны музычны твор урачыстага, лірыка-эпічнага зместу для хору, саліста і аркестра;
2) урачысты лірычны верш, ода.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
карыён
(фр. carillon = літар. перазвон)
1) музычная п’еса, якая імітуе перазвон;
2) ударны музычны інструмент, які ўяўляе сабой набор настроеных званоў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
кларне́т
(фр. clarinette, ад іт. clarinetto)
драўляны духавы язычковы музычны інструмент, які мае форму трубкі з клапанамі і раструбам на канцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)