ВАЛАСЦЕ́ЛЬ,

службовая асоба ў Расіі ў 11—16 ст., якая кіравала воласцю ад імя князя і ажыццяўляла адм., фін. і суд. функцыі.

т. 3, с. 474

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мітрапалі́т, ‑а, М ‑ліце, м.

Вышэйшае званне праваслаўных епіскапаў. // Асоба, якая носіць гэтае званне.

[Грэч. mētropolitēs.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падзіша́х, ‑а, м.

Тытул манарха ў некаторых усходніх краінах. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Перс. pādišah — цар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

персана́ж, ‑а, м.

Дзеючая асоба ў мастацкім творы. Галоўны персанаж. Эпізадычны персанаж. Адмоўны персанаж.

[Фр. personnage.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

контр-адміра́л, ‑а, м.

Першае (малодшае) воінскае адміральскае званне. // Асоба, якая мае гэта званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магістра́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Асоба, якай рыхтуецца да абароны дысертацыі на ступень майстра.

[Лац. magistrans, magistrantis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мана́рх, ‑а, м.

Асоба, якая ўзначальвае манархію (цар, кароль, імператар, шах, султан і інш.).

[Грэч. monarchos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

епі́скап, ‑а, м.

Вышэйшы сан у хрысціянскай царкве. // Асоба, якая мае гэты сан; архірэй.

[Грэч. epískopos — наглядчык.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заціска́льнік, ‑а, м.

Разм. Асоба, якая заціскае. абмяжоўвае свабоднае праяўленне чаго‑н. Заціскальнік крытыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шэйх-уль-ісла́м, ‑у, м.

Тытул галавы мусульманскага духавенства. // Асоба, якая носіць гэты тытул.

[Араб. šaih ul-'islām.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)