цалава́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (гіст.).

1. У Расіі 15—18 стст.: службовая асоба, абавязкамі якой былі збор падаткаў і выкананне некаторых судовых і паліцэйскіх функцый.

2. Прадавец віна ў шынку ці карчме.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

hero [ˈhɪərəʊ] n.

1. геро́й;

a national hero нацыяна́льны геро́й

2. геро́й, персана́ж, гало́ўная дзе́ючая/дзе́йная асо́ба (твора)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

beneficiary [ˌbenɪˈfɪʃəri] n.

1. асоба, яка́я атрыма́ла вы́гаду ад чаго́-н.

2. law спадкае́мец, спадкае́мнік; спадкае́мніца; даве́рнік ула́снасці

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

am [æm, əm] 1-я асоба, адз. л., цяпер. ч. ад be;

I am a student. Я студэ́нт/студэ́нтка.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

бортрады́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Асоба, якая ўваходзіць у склад лётнага экіпажа, падтрымлівае сувязь з зямлёй і адказвае за стан радыёапаратуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дуайе́н, ‑а, м.

Асоба, што ўзначальвае дыпламатычны корпус у якой-небудзь краіне як дыпламатычны прадстаўнік, вышэйшы па рангу; старэйшына дыпламатычнага корпуса.

[Фр. doyen — старшыня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кантракта́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Арганізацыя або асоба, якія бяруць на сябе якія‑н. абавязацельствы па кантракту. // Арганізацыя, якая праводзіць кантрактацыю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каню́шы, ‑ага, м.

Гіст. Прыдворны чын у Рускай дзяржаве 15–17 стст. // Асоба, якая мела гэты чын і загадвала царскімі канюшнямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ключа́р, ‑а, м.

1. Уст. Той, хто захоўвае ключы ад чаго‑н.

2. Духоўная асоба (звычайна свяшчэннік), якая распараджаецца царкоўнай маёмасцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магара́джа, ‑ы, м.

Да 1956 г. у Індыі вышэйшы тытул князя, якому падначальваліся некалькі іншых князёў. // Асоба, якая носіць гэты тытул.

[Ад санскр. mahārājā — вялікі цар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)