ажыжа́льнік, ‑а, м.

Спец. Прыбор для ператварэння газаў у вадкасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акіслі́цца, ‑ліцца; зак.

Спец. Падпасці пад акісленне; злучыцца з кіслародам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акта́эдр, ‑а, м.

Спец. Цела, абмежаванае васьмю правільнымі трохвугольнікамі; васьміграннік.

[Ад грэч. oktō — восем і hedra — аснова, паверхня, старана.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аку́кліванне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. акуклівацца — акукліцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ампелагра́фія, ‑і, ж.

Спец. Навука аб сартах і відах вінаграду.

[Грэч. ámpelos — вінаград і gráphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

амыле́нне, ‑я, н.

Спец. Раскладанне арганічных злучэнняў вадою са шчолачамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

антрапані́мія, ‑і, ж.

Спец. Сукупнасць антрапонімаў той ці іншай мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апастэрыёры, прысл.

Спец. На падставе вопыту, вопытных дадзеных; проціл. апрыёры.

[Лац. a posteriori.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апеляты́ў, ‑тыву, м.

Спец. Імя агульнае ў супрацьлегласць імю ўласнаму.

[Ад лац. appellare — называць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абястлу́шчванне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. абястлушчваць — абястлусціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)