Verbum

вастрасло́ў, -ло́ва, мн. -ло́вы, -ло́ваў, м.

Чалавек, які любіць і ўмее вастрасловіць; дасціпны, востры на язык.

ваўкала́к, -а, мн. -і, -аў, м.

Паводле паданняў — чалавек (часам мярцвяк), здольны абарочвацца ў ваўка; пярэварацень.

выклю́чна.

1. часц. Толькі.

Ён есць в. раслінную ежу.

2. прысл. Асабліва, незвычайна.

В. здольны чалавек.

га́дкі, -ая, -ае (разм.).

Вельмі непрыемны, брыдкі; які выклікае агіду.

Г. ўчынак.

Гадкае надвор’е.

Г. чалавек.

галы́ш, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Голае дзіця, голы чалавек.

2. Невялікі круглы гладкі камень.

гаро́тны, -ая, -ае.

Няшчасны, поўны гора, нястач, бедны.

Г. чалавек.

Гаротнае жыццё.

|| наз. гаро́тнасць, -і, ж.

надзвыча́йна, прысл.

1. У высокай ступені.

Н. адукаваны чалавек.

2. Вельмі, надта.

Адбылася н. прыемная размова.

інтэрпрэта́тар, -а, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Чалавек, які інтэрпрэтуе што-н.

|| прым. інтэрпрэта́тарскі, -ая, -ае.

канаво́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які наглядае за коньмі, калі коннікі спешваюцца.

капры́знік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Капрызны чалавек, капрыза.

|| ж. капры́зніца, -ы, мн. -ы, -ніц.