Verbum

гало́сны, ‑ая, ‑ае.

Які ўтвараецца пры свабодным праходжанні паветра праз поласць рота (пра гукі мовы). Галосны гук. / у знач. наз. гало́сны, ‑ага, м.; гало́сная, ‑ай, ж. Галосныя беларускай мовы. Правапіс галосных.

•••

Беглая галосная — у беларускай мове: галосныя гукі «о» і «е», якія маюцца ў адных формах слова і знікаюць у другіх, напрыклад: сон — сну, пень — пня.

напы́шлівасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць напышлівага. Напышлівасць мовы. Напышлівасць выгляду.

2. Празмерная важнасць, ганарлівасць. З.. твару адразу знікла напускная ганарлівасць і напышлівасць. Галавач.

білінгві́зм, ‑у, м.

Валоданне і папераменнае карыстанне адной і той жа асобай ці калектывам дзвюма рознымі мовамі або рознымі дыялектамі адной мовы; двухмоўе.

[Ад лац. bis — двойчы і lingua — мова.]

кні́жнасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць кніжнага (у 2, 3 знач.). Кніжнасць мовы. Кніжнасць ведаў.

2. Друкарская справа, кнігадрукаванне. Уплыў Скарыны на ўсходнеславянскую кніжнасць.

ка́зачнік, ‑а, м.

Складальнік або расказчык казак (у 1 знач.). У народных казачнікаў і апавядальнікаў Я. Колас вучыўся вобразнасці і выразнасці мовы. Пшыркоў.

выклі́чнік, ‑а, м.

Нязменная часціна мовы, якая служыць для выказвання пачуццяў і валявых пабуджэнняў, напрыклад: ах, ох, ура, гэй і інш. Выклічнік «ой».

эўфані́я, ‑і, ж.

У літаратуразнаўстве — аддзел паэтыкі, які вывучае гукавую арганізацыю мовы мастацкай літаратуры; будова мастацкага твора з пункту погляду яго гучання, мілагучнасці.

[Ад грэч. euphōnia — мілагучнасць.]