Verbum

анлайнавы слоўнік

по́шчак, ‑у, м.

1. Пералівісты дрыжачы гук; трэль. Спачатку чуўся салаўіны пошчак, на балоце адзываўся драч, у кустах цвіркала берасцянка. С. Александровіч.

2. Водгук, рэха. Аўтамат засакатаў, разносячы пошчак па лесе. Якімовіч. Недзе ў гушчарніку зазваніў дзяцел, і пошчак пайшоў па лесе. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

hollow² [ˈhɒləʊ] adj.

1. пусты́, по́лы;

a hollow tree дуплі́стае дрэ́ва

2. запа́лы (пра шчокі)

3. глухі́ (гук)

4. пусты́, няшчы́ры, несур’ёзны;

hollow promises пусты́я абяца́нні

5. непатрэ́бны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

atonic

[eɪˈtɑ:nɪk]

adj.

1) Gram. ненаці́сьнены

2) Phon. глухі́

1) Gram. ненаціскны́ склад

2) Phon. глухі́ зы́чны, гук

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

zing

[zɪŋ]

1) бра́згат -у m., рэ́зкі зво́нны гук або́ гуд

2) Sl. бадзёрасьць, жы́васьць f.

v.i.

бразгата́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Minutula pluvia imbrem parit

3 малой хмаркі вялікі дождж.

С малой тучки большой дождь.

бел. Малая пашня, ды ўрод дала. Малы жук, ды вялікі гук. Малая прачка часам многа зробіць. Маленькі, але удаленькі. Мурашка невялікая, а горы капае.

рус. Мал золотник, да увесист. Мал смех, да велик грех. Мал телом, да велик делом. Мал язык, да человеком ворочает. Мала кобылка, да велик возвезёт. Маленький ‒ да удаленький, а большой ‒ да худой. Мал соловей, да голос велик.

фр. Petit mais brave (Маленький, да удаленький).

англ.

нем. Kleiner Regen schlägt großen Wind nieder (Малый дождь укрощает большой ветер).

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

Áuslaut

m -(e)s, -e лінгв. канцавы́ гук [склад]; кане́ц сло́ва

im ~ — на канцы́ сло́ва [cкла́да]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

ábdämpfen

1) даць вы́парыцца

2) тушы́ць (мяса, гародніну)

3) прыглуша́ць (гук), памянша́ць (святло)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

сане́т

(іт. sonetto, ад sonus = гук)

лірычны верш з 14 радкоў — двух чатырохрадкоўяў і двух трохрадкоўяў з асобым размяшчэннем рыфмаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

шум, -у, м.

1. Гукі, якія зліліся ў громкае і нязладжанае гучанне.

Ш. прыбою.

Ш. матораў.

Без шуму перамяшчацца.

Узняўся ш.

Ш. у зале.

2. перан. Ажыўленае абмеркаванне, выкліканае павышаным інтарэсам да чаго-н.

Фільм выклікаў ш.

3. Гук з няяснай танальнасцю (спец.).

Шумы ў сэрцы.

4. Сварка, крыкі, гучнае выражэнне незадавальнення.

Што там за ш. у суседзяў? Чаго ўзнялі ш., супакойцеся!

|| прым. шумавы́, -а́я, -о́е (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ГА́МА (грэч. gamma) у музыцы, 1) літара грэч. алфавіта, якой у сярэднія вякі абазначалі самы нізкі гук — соль вял. актавы.

2) Паступенная ўзыходная і сыходная паслядоўнасць усіх ступеней гукарада (у межах адной ці больш актаў) пэўнай гукавой сістэмы (12-ступеннай — храматычная гама, 7-ступеннай — дыятанічная, 5-ступеннай — пентатонная) ці ладу (гама мажорная, мінорная і інш.). Выкананне розных гам — сродак развіцця тэхнікі ігры на муз. інструментах і вакальнай тэхнікі.

т. 5, с. 8

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)