аII прыназ. (з указаннем гадзіннікавага часу) um (A);

а двана́ццатай гадзі́не um zwölf Uhr

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

міну́та

(польск. minuta, ад лац. minuta = паменшаная, малая)

1) адзінка часу, роўная 1/60 гадзіны;

2) які-н. кароткі прамежак часу (напр. м. цярпення);

3) адзінка вымярэння вугла і дугі, роўная 1/60 градуса 1.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ГАЛАКТЫ́ЧНЫ ГОД,

прамежак часу, за які Сонечная сістэма робіць 1 абарот вакол цэнтра Галактыкі. Складае каля 230 млн. зямных гадоў.

т. 4, с. 449

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Zitangabe

f -, -n

1) да́та

2) зве́рка часу (па радыё)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Zitmessung

f -, -en

1) хронаметра́ж, заме́р ча́су

2) літ. прасо́дыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zuvr

adv ране́й, да гэ́тага ча́су

kurz ~ — незадо́ўга да таго́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ieruhr

f -, -en пясо́чны гадзі́ннік, гадзі́ннік для заме́ру ча́су гатава́ння [варэ́ння]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Пры́вечар ’пачатак вечара’ (Нас.), прысл. пры́вечар ’пад вечар’ (Байк. і Некр.). Лексікалізацыя словазлучэння пры ве́чары, дзе рэалізуецца вельмі архаічнае значэнне прыназоўніка пры ’пры азначэнні часу, які набліжаецца, ці часу, на працягу якога адбываецца дзеянне’, параўн. ст.-слав., стараж.-рус. облаѕи съ нама ѣко при вечерѣ естъ. Рус. дыял. при́ве́чер ’надвячорак’, при́вечерь, при́вечер ’пад вечар’, при́вечёрок ’надвячорак; позні вечар’, укр. привечері́тися ’змеркнуцца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

interval

[ˈɪntərvəl]

n.

1) праме́жак -ку m. (ча́су або́ адле́гласьці)

2) esp. Br. перапы́нак -ку m. (у тэа́тры)

3) Mus. інтэрва́л -у m.

at intervals — час ад ча́су; час-ча́сам; калі́-нікалі́; дзе-нідзе́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ме́ліць ’малоць’ (Яруш.). Другасная форма, утвораная ад асновы цяперашняга часу мелʼ‑ю (< прасл. melʼjo) пры дапамозе суфікса ‑іць, як ле́іць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)