Téilnahmeberechtigung

f -, -en спарт. пра́ва [до́пуск] на ўдзе́л (у спаборніцтвах)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Márktfreiheit

f - эк.

1) свабо́да га́ндлю

2) пра́ва га́ндлю

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Vórkaufsrecht

n -(e)s, -e пра́ва прывіле́i пры ку́плі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

beréchtigt

a

1) які́ ма́е пра́ва, правамо́цны

2) абгрунтава́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

stímmberechtigt

a з пра́вам го́ласу, які́ ма́е пра́ва го́ласу

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

disqualify [dɪsˈkwɒlɪfaɪ] v. (from) дыскваліфікава́ць, прызнава́ць няздо́льным (да чаго-н.);

disqualify smb. for the Olympic Games пазба́віць каго́-н. пра́ва ўдзе́льнічаць у Алімпі́йскіх гу́льнях

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

vest​2 [vest] v.

1. fml (in, with) усклада́ць (абавязкі), дава́ць (права);

vest smb. with authority надзяля́ць каго́-н. ула́даю

2. eccl. адзява́ць (рызу)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дзяржа́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дзяржавы, належыць ёй. Дзяржаўны лад. Дзяржаўны герб. Дзяржаўная мова. Дзяржаўная граніца. Дзяржаўны запаведнік. // Здольны аказаць уплыў на ход справы ў дзяржаве. [Верамейчык] павінен вырашаць задачу дзяржаўнай важнасці — знайсці магчымасць рэзкага ўздыму ўраджаю за адзін год. Дуброўскі. // Звязаны з кіраваннем дзяржавай. Дзяржаўны дзеяч. □ Кацярына .. — сапраўды дзяржаўны чалавек, чалавек шырокіх палітычных гарызонтаў, бязмежна адданы непераможнай справе партыі, справе камунізма. Бярозкін.

•••

Дзяржаўнае права гл. права.

Дзяржаўны крэдыт гл. крэдыт.

Дзяржаўным экзамены гл. экзамен.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

incapacitate

[,ɪnkəˈpæsɪteɪt]

v.t.

1) пазбаўля́ць здо́льнасьці, сі́лы або́ прыда́тнасьці; рабі́ць няздо́льным

2) пазбаўля́ць пра́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

interdict

1. [,ɪntərˈdɪkt]

v.t.

1) забараня́ць

2) пазбаўля́ць пра́ва карыста́ньня

2. [ˈɪntərdɪkt]

n.

афіцы́йная забаро́на

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)