радыёперашко́ды, ‑шкод; адз. радыёперашкода, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
Электрамагнітныя ваганні, якія скажаюць карысныя сігналы і перашкаджаюць нармальнай рабоце радыёпрыёмных прыстасаванняў. Ведаючы, што «праціўнік» можа рабіць радыёперашкоды, камандзір загадаў .. перадаваць кожную радыёграму двойчы. «Маладосць».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
семсо́т, сямісот, Т сямюстамі, ліч. кольк.
Лік і лічба 700. // Колькасць, якая абазначаецца лічбай 700. Ды хто згадае, Колькі год Ён [дуб] тут стаіць нязменна? Семсот, Ну, можа, хай — шэсцьсот, Але ніяк не меней. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спрага́льны, ‑ая, ‑ае.
У граматыцы — такі, што можа спрагацца; які мае формы спражэння. Такім чынам, сістэма форм дзеяслова складаецца з інфінітыва .., спрагальных форм абвеснага, загаднага і ўмоўнага ладу, неспрагальных форм — дзеепрыметніка і дзеепрыслоўя. Граматыка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тарпе́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
Падводны сігарападобны снарад, які можа самастойна рухацца і наводзіцца на караблі для іх знішчэння. [Дзед Аўсей:] — У японскую кампанію, бывала, стаю ля гарматы [ваеннага карабля]... Тут табе снарады, тут табе тарпеды. Лынькоў.
[Ад. лац. torpedo — электрычны скат.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
э́нскі, ‑ая, ‑ае.
Ужываецца замест назвы, якая па якіх‑н. прычынах павінна застацца невядомай і не можа быць указана; абазначае: нейкі. На заставе энскай, На застрэшку гор — Хлопцы са Смаленска І адзін маёр. Голуб.
[Ад назвы лац. літары «n».]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скараці́цца сов.
1. в разн. знач. сократи́ться;
адле́гласць ~лася — расстоя́ние сократи́лось;
тэ́рмін рабо́т ~ці́ўся — срок рабо́т сократи́лся;
дроб мо́жа с. — мат. дробь мо́жет сократи́ться;
мы́шца ~ці́лася — мы́шца сократи́лась;
2. (сузиться, ограничиться) сверну́ться;
вытво́рчасць ~ці́лася — произво́дство сверну́лось
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
грози́ть несов.
1. в разн. знач. пагража́ць;
грози́ть разры́вом пагража́ць разры́вам;
скала́ грози́т обвали́ться скала́ мо́жа абвалі́цца (у любы́ мо́мант);
грози́т опа́сность (кому) пагража́е небяспе́ка (каму);
2. (делать угрожающий жест) гразі́ць;
грози́ть кулако́м гразі́ць кулако́м;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
прызначэ́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прызначаць — прызначыць.
2. Рашэнне аб залічэнні на якую‑н. пасаду, работу, а таксама дакумент з такім рашэннем. Атрымаўшы прызначэнне ў Мінск, Кавалёў адразу хацеў забраць з сабою і сям’ю, але жонка не дала згоды. Чарнышэвіч. У кішэні ў .. [Рыгора] ляжала прызначэнне на працу аграномам у Васілішкі, у калгас «Сцяг Леніна». Краўчанка.
3. Роля, функцыя каго‑, чаго‑н. Група асобага прызначэння. □ Усё мае сваё месца і прызначэнне. Не прападае дарам ні лісток, ні пясчынка. Бядуля. Спецыяльнае прызначэнне гэтага пакойчыка — даваць прыпынак людзям, па той ці іншай справе наведваўшым калгас. Колас. Прызначэнне некаторых прылад было для .. [дацэнта] незразумелым. Шахавец. // Мэта, задача, прадвызначэнне. Грамадскае прызначэнне твораў К. Чорнага — ненавідзець і ганьбаваць чалавечыя заганы, якія заставаліся ў спадчыну ад мінулага. Кудраўцаў. Зусім яшчэ маладой дзяўчынай, неяк інстынктыўна ўгадваючы сваё прызначэнне ў новым, разам з вясковымі хлапцамі пайшла ў камсамол. Галавач. А можа, і трэба гарэць дашчэнту? А можа, і трэба жыць нам ахвярна? А можа, ўсё гэта і не марна? А можа, ў гэтым гарэнні-мучэнні наша вышэйшае прызначэнне? Вярцінскі.
•••
Па прызначэнню — у прызначанае, умоўленае месца (паслаць, перадаць і пад.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэ́гент
(лац. regens- -ntis = які кіруе)
1) часовы правіцель манархічнай дзяржавы, які назначаецца, калі трон незаняты або манарх не можа здзяйсняць уладу з-за хваробы, непаўналецця, працяглай адсутнасці;
2) дырыжор хору, пераважна царкоўнага.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
alone
[əˈloʊn]
1.
adj.
1) адзі́н, адна́
She was alone — Яна́ была́ адна́
2) сам, сама́, само́
One boy alone can do it — Адзі́н хлапе́ц гэ́та мо́жа зрабіць сам
2.
adv.
а) аднаму́, адно́й
walk (live) alone — хадзіць (жыць) аднаму́ або́ адно́й
б) то́лькі, вылу́чна
He alone can know it — То́лькі ён мо́жа гэ́та ве́даць
•
- go it alone
- leave alone
- let alone
- Let well enough alone
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)