паро́ль
(фр. parole = слова)
сакрэтнае ўмоўнае слова або фраза для апазнання сваіх у канспіратыўных арганізацыях і на вайсковай службе.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
АБІСІ́НІЯ,
старажытная неафіцыйная назва Эфіопіі. Паходзіць ад араб. Слова «аль-хабаша», якім называлі гэту краіну ў стараж. часы арабы.
т. 1, с. 23
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
маўчо́к, ‑чка, м.
1. Маўчанне. А дубровы ні слова, Ні паўслова — маўчок. Бялевіч.
2. у знач. вык. Разм. Ні слова, ні гуку (не гаварыць). — Ты, Міхась, толькі — маўчок пра Валю, — сказаў Тарас, прыклаўшы палец да губ. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
макарані́зм, ‑а, м.
Кніжн.
1. Замежнае слова або выраз, які пранік у родную мову ў нязменным выглядзе.
2. Слова або выраз з жывой народнай мовы (французскай, італьянскай), якое пранікла ў літаратурную лацінскую мову з сярэдневяковай заходнееўрапейскай літаратуры.
[Фр. macaronisme.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
іншамо́ўны иноязы́чный: ~нае насе́льніцтва иноязы́чное населе́ние;
~ныя сло́вы і зваро́ты — иноязы́чные слова́ и оборо́ты
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
чэ́сны че́стный;
◊ ~нае сло́ва — че́стное сло́во;
трыма́цца на ~ным сло́ве — держа́ться на че́стном сло́ве
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лагаты́пы
(ад гр. logos = слова + -тыпія)
набор лагатыпамі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
логапатало́гія
(ад гр. logos = слова + паталогія)
разлад маўлення.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
пабо́чны, -ая, -ае.
1. Які існуе побач з галоўным, асноўным, другарадным.
П. тыпаж у п’есе.
2. Не свой, які не належыць да дадзенага грамадства, установы, сям’і і пад.
Пабочным (наз.) уваход забаронены.
3. Які не мае непасрэдных адносін да чаго-н.
Пабочныя меркаванні.
4. Народжаны без шлюбу (уст.).
П. сын.
○
Пабочнае слова або пабочны сказ — у граматыцы: інтанацыйна адасобленае слова ці сказ унутры другога сказа, якія выражаюць розныя віды адносін таго, хто гаворыць, да таго, пра што ён гаворыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бо.
1. злуч. прычынны. Падпарадкоўвае даданыя сказы з прычынным значэннем; па знач. супадае са злучнікам «таму што».
Хадзем шпарчэй, бо спознімся.
2. злуч. прычынна-супраціўны. Злучае сказы, якія паказваюць на прычыну неабходнасці дзеяння, па сваім знач. набліжаецца да злучнікаў «а то», «іначай».
Я закончу, бо расказваць прыйшлося б цэлы дзень.
3. часц. Ужыв. пасля слова з лагічным націскам і служыць для ўказання на дадзенае слова (разм.).
Праўду бо кажуць: не гані каня дубцом, а гані аўсом.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)