раялі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Прыхільнік каралеўскай улады, манархіст.

|| ж. раялі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. раялі́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раялі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Кніжн. Прыхільнік каралеўскай улады.

[Фр. royaliste.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суверэ́н, ‑а, м.

У міжнародным праве — носьбіт вярхоўнай улады.

[Фр. souverain.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арэапа́г, -а, м. (кніжн.).

1. Вышэйшы орган судовай і палітычнай улады ў старажытных Афінах.

2. перан. Сход аўтарытэтных асоб для рашэння якіх-н. пытанняў (іран.).

Вучоны а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

захо́п, -пу м., в разн. знач. захва́т;

з. ула́ды — захва́т вла́сти;

з. тэрыто́рыі — захва́т террито́рии

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

topple [ˈtɒpl] v.

1. (over) пераку́льваць; пераку́львацца

2. пазбаўля́ць ула́ды, звярга́ць, скіда́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прэ́тар, ‑а, м.

У Старажытным Рыме — прадстаўнік вышэйшай судовай улады.

[Лац. praetor.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ску́пшчына, ‑ы, ж.

Выбарчы прадстаўнічы орган дзяржаўнай улады ў Югаславіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узурпа́цыя, ‑і, ж.

Незаконны захоп улады, прысваенне чужога права, паўнамоцтва.

[Лац. usurpatio ад usurpo — захопліваю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

беспара́дак, -дку, мн. -дкі, -дкаў, м.

1. Адсутнасць парадку.

У хаце б.

Валяцца ў беспарадку.

2. звычайна мн. Масавыя народныя хваляванні як форма пратэсту супраць улады.

Беспарадкі ў казармах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)