Русьць, рюсьсць ’раўці, плакаць’ (Бяльк.), рюсть ’голасна плакаць’ (Растарг.), рюсь ’тс’ (віц., Мат.), параўн. укр. гуц. рю́сти ’рычаць, крычаць ад болю’, стараж.-рус. рюти ’раўці’, славен. rjúti, чэш. řúti, польск. rzuć ’тс’, ст.-слав. рюти. Першаснае прасл. *rʼuti, *rovǫ яшчэ ў праславянскую эпоху трансфармавалася ў *reuti, *revǫ, гл. раўці (Сной₂, 625; ESJSt, 13, 771, 785 з літ-рай). Гл. таксама Карскі, 1, 182; 2–3, 58 (звяртае ўвагу на паралельныя формы раве́ць, раўсці́, раўці́, рюсь у беларускай мове).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
trumpet2 [ˈtrʌmpɪt] v.
1. граць на трубе́; трубі́ць
2. раўці́ (пра слана)
3. апавяшча́ць; трубі́ць на ўвесь свет
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
мы́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1. Утвараць працяжныя гукі «му-му»; раўці (у 1 знач.). У хляве сонна саплі свінні, ціха мыкала, мабыць, прасіла есці цяля. Курто.
2. перан. Неразборліва гаварыць што‑н.; мармытаць. Чудзін слаба супраціўляўся, мыкаў, адступаў. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Нару́сца ’наплакацца, нараўціся’ (Бяльк.). Да русець ’плакаць, раўці’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
blare2 [bleə] v.
1. рэ́зка гуча́ць;
blare (out) a war ning папярэ́дзіць аўтамабі́льным сігна́лам
2. мо́цна крыча́ць; раўці́, гарла́ніць
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
не́мы разг. (о плаче, крике и т.п.) исто́шный, ди́кий; душераздира́ющий;
◊ крыча́ць (раўці́) не́мым го́ласам — крича́ть благи́м ма́том; реве́ть белу́гой
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
wydzierać się
незак.
1. выдзірацца; вырывацца;
2. разм. раўці
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
buczeć
незак.
1. гусці;
2. разм. раўці; гучна плакаць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Рэ́воцень ’плакса’ (ТС). Экспрэсіўная форма з адценнем асуджэння ад раўці (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Рэ́ўна ’горка; слёзна’ (Сб. 1866, 191). Укр. ревно ’горка, жаласна’, польск. rzewnie ’тс’, чэш. ryvný, řevný ’тс’. Прасл. *revьnъ/*rьvьnъ < *ruti, *revǫ ’раўці, рыкаць’; магчымае развіццё семантыкі ’той, хто раве’ > ’той, хто выказвае эмоцыі’ > ’зайздросны; жаласны’ (Борысь, 534). Гл. яшчэ раўці, раўнівы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)