стра́усавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да страуса, належыць яму. Страусавае пяро.

•••

Страусавая палітыка — імкненне не заўважаць рэчаіснасці, пазбягаць рэальнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прода́жный в разн. знач. прада́жны;

прода́жная цена́ прада́жная цана́;

прода́жное перо́ прада́жнае пяро́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зубачы́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Завостранае пяро ці палачка для выдалення рэштак ежы, якія заселі ў зубах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прада́жны, -ая, -ае.

1. гл. продаж.

2. Прызначаны для продажу.

Прадажная рэч.

3. Пра цану, вартасць: які бярэцца пры продажы.

Прадажная цана тавару.

4. Які за грошы, за подкуп здольны да ганебных учынкаў.

П. чалавек.

Прадажнае пяро (перан.)

|| наз. прада́жнасць, -і, ж. (да 4 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стра́усавы, страўсі́ны Strauß-;

стра́усавае пяро́ Stráuß(en)feder f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прылама́цца сов.

1. надломи́ться;

пяро́ ~ма́лася — перо́ надломи́лось;

2. перен., разг. приучи́ться; принорови́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абмакну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты; зак., што ў што.

Апусціць на кароткі час што-н. у якую-н. вадкасць; дакрануцца кавалачкам хлеба і пад. да солі, цукру і пад.

А. пяро ў чарніла.

А. блін у смятану.

|| незак. абма́кваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самопи́шущий прил. самапі́сны, самапі́шучы;

самопи́шущий прибо́р самапі́сны (самапі́шучы) прыбо́р;

самопи́шущее перо́ самапі́снае (самапі́шучае) пяро́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скрыпу́чы knárrend (пра дзверы і пад.); krátzend (пра пяро і пад.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

каўпачо́к, ‑чка, м.

Памянш. да каўпак (у 1, 2 знач.); маленькі каўпак. Мэр раптам дастаў вечнае пяро і задумліва пачаў адвінчваць ахоўны каўпачок. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)