прэ́фікс, ‑а, м.

Тое, што і прыстаўка (у 1 знач.).

[Ад лац. praefixus — прымацаваны спераду.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экс...

Прыстаўка, якая абазначае рух знутры наверх, напрыклад: эксгумацыя, экспатрыяцыя.

[Ад лац. ex — з, ад.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

най..., прыстаўка.

Ужыв. пры ўтварэнні найвышэйшай ступені прыметнікаў і прыслоўяў і надае ім значэнне самай высокай ступені якасці, напр.: найлепшы, найчасцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыс... (а таксама дыз...), прыстаўка.

Утварае дзеясловы і назоўнікі са знач. парушэння, адсутнасці або процілегласці, напр.: дысгарманіраваць, дыскваліфікаваць, дыскамфорт, дыслакацыя, дысфункцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прэ́фікс, -а, мн. -ы, -аў м.

Тое, што і прыстаўка (у 2 знач.).

|| прым. прэфікса́льны, -ая, -ае.

П. спосаб утварэння слоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ня... (гл. не...), прыстаўка.

Ужыв. замест «не...» ў тых выпадках, калі націск падае на першы пасля прыстаўкі склад, напр.: нядобры, няшчасце, нядужы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

экстра..., прыстаўка.

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па знач. словам «найвышэйшы», «звыш», «па-за», «дадаткова», напр.: экстраклас, экстраардынарны, экстразанальны, экстрапошта.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

АРХІ...

(ад грэч. archi... старшы, галоўны),

прыстаўка, якая абазначае найвышэйшую ступень чаго-н., напр., архіепіскап, архіпастыр.

т. 1, с. 524

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

экс-..., прыстаўка.

Утварае назоўнікі са знач. былы, які быў раней (у абазначэнні званняў, пасад), напр.: экс-міністр, экс-прэзідэнт, экс-рэкардсмен, экс-чэмпіён.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

АНА...

(грэч. ana...),

прыстаўка, якая абазначае «рух уверх», «узмацненне дзеяння», «адваротнае дзеянне», «зваротнае дзеянне», напр., анабіёз, анафаза.

т. 1, с. 330

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)