1. перарабля́ць, змяня́ць; прыво́дзіць у пара́дак; папраўля́ць
2. (to) зноў прыстасо́ўваць; прыстасо́ўвацца; прыганя́ць, прыла́джваць;
readjust oneself to civil life прыстасава́цца да цыві́льнага жыцця́ (пасля войска)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
conform
[kənˈfɔrm]1.
v.i.
1) прыстасо́ўвацца
2) адпавяда́ць зако́ну
3) прыпадабня́цца фо́рмай, хара́ктарам
2.
v.t.
1) прыпадабня́ць фо́рмай, хара́ктарам
2) прыстасо́ўваць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ада́птэр
(англ. adapter, ад лац. adaptare = прыстасоўваць)
1) прылада для электраакустычнага ўзнаўлення механічных запісаў гуку;
2) дадатковая касета да фотаапарата, якая дае мажлівасць выкарыстоўваць нестандартныя святлоадчувальныя матэрыялы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Сну́дзіць ‘нацягваць вяроўку або нітку з мэтай злавіць каго-небудзь’ (Нас.), ‘настройваць, наладжваць, арганізоўвацць’ (Гарэц., Др.-Падб.), снудзі́ць ‘ненадзейна прыстасоўваць для лоўлі’ (Юрч. Вытв.), снуда́ ‘пастка’ (Бяльк.). Няясна. Магчыма, звязана з славен.snúditi se ‘шмыгаць, снаваць’, якое Куркіна (Диал. структура, 116) лічыць этымалагічна тоесным літ.snauduliúti, snausti ‘драмаць, спаць; марудзіць, вагацца’, snaudà ‘дрымота, марудлівасць’, лат.snaũda ‘тс’, што ўзыходзяць да і.-е.*snou‑ з пашыральнікам d і зыходнай семантыкай ‘снаваць, матаць’. Прасл.*snuditi?
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ада́птэр
(англ. adapter, ад лац. adaptare = прыстасоўваць)
устройства для ўзнаўлення гукавога запісу праз узмацняльнік;
2) дадатковая касета да фотаапарата, якая дае мажлівасць выкарыстоўваць нестандартныя святлоадчувальныя матэрыялы.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
прыстасо́ўваццанесов.
1. (да чаго) приспоса́бливаться (к чему), приспособля́ться (к чему), применя́ться (к чему), принора́вливаться (к чему), приноровля́ться (к чему); см. прыстасава́цца;
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Стасава́ць, стасава́цца ‘быць, знаходзіцца ў адпаведнасці з кім-небудзь, чым-небудзь’ (ТСБМ, Нас., Байк. і Некр., Гарэц., Др.-Падб., Яруш., Сержп. Прык., Сл. ПЗБ), стосова́цца ‘адносіцца’ (ТС). Запазычанне з польск.stosować (się) у розных значэннях, якое з с.-в.-ням.stôʒen ‘удараць; прыстаўляць; распасціраць’ і г. д., ням.stossen ‘тс’; гл. Карскі, Белорусы, 163; Кюнэ, Poln., 119 з літ-рай. Ст.-бел.стосоватися (XVI ст.), ‘складваць у стосы; прыстасоўваць’ з ст.-польск.stosować ‘тс’, гл. Булыка, Лекс. запазыч., 93. Сюды ж стасу́нкі ‘адносіны’, дыял.стасу́нак ‘згода’, якія таксама паходзяць з польскай; параўн. stosunek ‘адносіны’, гл. Карскі 2-3, 36; Брукнер, 517; Борысь, 578; ЕСУМ, 5, 425.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
адапты́ўны
(англ. adaptive, ад лац. adaptare = прыстасоўваць)
які мае адносіны да адаптацыі;
а-ая радыяцыя — эвалюцыя роднасных груп арганізмаў, звязаная з іх прыстасаваннем да розных умоў існавання;
а-ыя ферменты — ферменты, сінтэз якіх паскараецца тымі самымі рэчывамі, на якія яны ўздзейнічаюць.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)