Verbum

анлайнавы слоўнік

са́нкцыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

1. Зацвярджэнне вышэйшай інстанцыяй, дазвол на што-н. (кніжн.).

Атрымаць санкцыю старшыні.

2. У міжнародным праве: мера ўздзеяння ў адносінах да дзяржавы, якая парушае свае абавязацельствы, дагаворы, а таксама наогул тая ці іншая мера ўздзеяння ў адносінах да правапарушальніка (спец.).

Прымяніць эканамічныя санкцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фело́нія

(англ. feiony, ад лац. fello, -onis = бунтаўшчык)

1) правіннасць васала перад сеньёрам у феадальным праве;

2) цяжкае злачынства ў сучасным праве Англіі і ЗША.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

assertion

[əˈsɜ:rʃən]

1) сьцьве́рджаньне, упэ́ўніваньне n., упэ́ўненасьць f.

2) насто́йваньне на сваім пра́ве; напаляга́ньне n.; дамага́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

афідэ́віт

(англ. affidavit)

пісьмовае паказанне пад прысягай у англасаксонскім праве.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

місдымі́нар

(англ. misdemeanor)

катэгорыя дробных крымінальных злачынстваў у англасаксонскім праве.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Разбой (у праве) 9/66, 119