2.Паваліць каго‑, што‑н. Абваліць дрэва.// Адолець у барацьбе. Тады меншы сын азвярэла кінуўся на брата, схапіў яго за грудзі і абваліў на падлогу.Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
1. Грызучы, з’есці. Згрызці кавалак цукру. Згрызці сухар.// Пагрызці, сапсаваць паверхню чаго‑н. Зайцы згрызлі кару дрэў.// Перагрызшы, паваліць. Бабры згрызлі некалькі асінак і збудавалі хатку.
2.перан. Змучыць (пра гора, сумненне і пад.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кульну́ць (úm)stürzen vt, úmwerfen* vt; (úm)kíppen vi (экіпажі г. д.); über den Háufen rénnen* [wérfen*] (паваліць);
◊ кульну́ць ча́ркуразмéinen hében*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
пазва́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
1. Зваліць, паваліць усіх, многіх або ўсё, многае. Пазвальваць людзей з ног. Вецер пазвальваў слупы.// Спілаваць, ссячы ўсё, многае. Пазвальваць сосны.
2. Скінуць адкуль‑н. усё, многае. Пазвальваць сена з вазоў.
3. Неакуратна зваліць, скідаць усё, многае. Пазвальваць рэчы ў кучу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абсадзі́ць, ‑саджу, ‑садзіш, ‑садзіць; зак., што.
1. Пасадзіць расліны вакол, па краях чаго‑н. Плошчы, вуліцы абсадзім ліпамі, Нібы рэк люстраных берагі.Гілевіч.
2.Разм. Перамагчы ў бойцы; паваліць. Калі трэба бывае ваўкам абсадзіць лася — збіраюцца і ідуць, акружаюць.Пташнікаў.// Перамагчы ў спрэчцы, прымусіць змоўкнуць. Галена ўсіх абсадзіла сваім словам адразу.Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
obalić
зак.
1. зваліць; паваліць; перакуліць;
2. скінуць, звергнуць;
obalić zarzuty — зняць абвінавачванне;
obalić wyrok — адмяніць прысуд
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
umreißen
Iúmreißen
*vtпавалі́ць, пераку́льваць
II umréißen
*vt
1) накі́дваць ко́нтур, абрысо́ўваць
2) перан. абмалёўваць (становішча)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)