зато́ргацца сов. задёргаться;
у яго́ нерво́ва ~галася шчака́ — у него́ не́рвно задёргалась щека́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адкалупа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Аддзяліць, калупаючы; адкрышыць, адарваць пазногцем, пальцам ці якой‑н. прыладай. Антон нервова пальцамі адкалупаў нейкую карынку на зрубе. Грамовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нейрадэрмі́т
(ад нейра- + гр. derma = скура)
захворванне скуры, выкліканае нервова-псіхалагічнымі стрэсамі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
наце́льнік, ‑а, м.
Матроская паласатая трыкатажная рубашка, якая надзяваецца на цела. Юрка Федарынчык, зняўшы пінжак і застаўшыся ў адным матроскім нацельніку, нервова перабіраў рычажкі радыёстанцыі. Шыловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ВІ-ГАЗ (VX),
стойкае атрутнае рэчыва нервова-паралітычнага ўздзеяння. Бясколерная вадкасць, tкіп 300 °C. Мае высокую інгаляцыйную і скурна-рэзарбцыйную таксічнасць (смяротная доза пры рэзорбцыі праз скуру 8—10 мг).
т. 4, с. 139
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
somewhat [ˈsʌmwɒt] adv. да некато́рай ступе́ні, частко́ва;
It’s somewhat difficult. Гэта даволі цяжка;
He answered somewhat nervously. Ён адказаў неяк нервова.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
эрэты́зм
(гр. erethismos)
мед. павышаная нервова-псіхічная ўзбуджальнасць і раздражняльнасць.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
псіхамато́рны
(ад псіха- + лац. motor = які рухае)
звязаны з нервова-рухальным апаратам, з рухальным узбуджэннем.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
паку́сваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.
Кусаць час ад часу, злёгку. [Гумоўскі] неяк прыгнуўся, здавалася ажно калаціўся і .. пакусваў сівы вус ад хвалявання. Броўка. Ліхачоў нервова пакусваў папяросу і не спускаў вачэй з хлопчыкаў. Беразняк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кудла́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., каго-што.
Разм. Тое, што і кудлаціць. Байкоў нервова кудлачыў рукой валасы. Шамякін. Восеньскі вецер буяніў над шэрымі прасторамі, гнаў і кудлачыў у небе густыя хмары, шматаў кусты за канавай. Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)