pigeon

[ˈpɪdʒən]

n., pl. -geons or (coll.) -geon

1) го́луб -а m.

female pigeon — галу́бка f.

2) Sl. наі́ўны прасьця́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

artless

[ˈɑ:rtləs]

adj.

1) неартысты́чны; неабву́чаны, некваліфікава́ны

2) няві́нны, адкры́ты, няхі́тры, про́сты, наі́ўны

3) натура́льны, няшту́чны

artless beauty — натура́льная прыгажо́сьць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

dziecinny

dziecinn|y

1. дзіцячы;

pokój ~y — дзіцячы пакой;

wózek ~y — каляска; вазок; калёскі;

2. дзіцячы, наіўны, несур’ёзны;

~e zachowanie — дзіцячыя паводзіны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Küken, Kücken

n -s, -

1) кураня́

2) разм. малакасо́с; наі́ўны чалаве́к

◊ das ~ will klü- ger sein als die Hénne — ≅ яйцо́ ку́рыцу не ву́чыць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

frajer

м.

1. разм. навічок; наіўны чалавек; прасцяк;

nie rób ze mnie ~a перан. не рабі з мяне дурня;

2. разм. дробязь, глупства

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

неви́нный

1. (невиновный) невінава́ты; (безвинный) бязві́нны;

неви́нные лю́ди невінава́тыя лю́дзі;

неви́нная же́ртва бязві́нная ахвя́ра;

2. (простодушный) няві́нны, бязві́нны; (наивный) наі́ўны;

неви́нный ребёнок наі́ўнае (няві́ннае) дзіця́;

неви́нная шу́тка бязві́нны жарт;

неви́нные и́гры няві́нныя гу́льні;

3. (девственный) няві́нны; (целомудренный) цнатлі́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

няві́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Маральна чысты, бязгрэшны. Нявіннае дзіця. □ Калі Алесь узняў галаву і ўбачыў.. [сястрын] прыгожы нявінны тварык, які не кранулі яшчэ ні бяда, ні гора, ні клопаты і турботы, жыцця, у самога яго твар пакрысе пачаў праясняцца. Чарнышэвіч.

2. Наіўны, прастадушны. Прыкінуўся хлопчык Нявінным такім, Як быццам бабулькі Не бачыць зусім. Гілевіч. Сумныя яго [Антуся] вочы глядзелі на ўсё гэта яшчэ ўсё з нявінным непаразуменнем. Чорны.

3. Бяскрыўдны, бясшкодны. Нявіннае жаночае какецтва.

4. Цнатлівы. Перад уяўленнем паўстала яна — нявеста — у падвянечным плацці з вэлюмам, чыстая, харошая, нявінная. Карпаў.

5. Тое, што і невінаваты. [Лабановіч:] — Праўда, Лапаткевічу і Гуліку баяцца няма чаго, бо яны нявінныя: іх подпісы не стаяць пад пратаколам. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

simple [ˈsɪmpl] adj.

1. про́сты, несклада́ны;

a simple statement comput. про́сты апера́тар

2. немудраге́лісты, про́сты;

simple food звыча́йная е́жа;

simple people про́сты люд

3. элемента́рны, нерасклада́льны;

a simple senten ce ling. про́сты сказ

4. прастаду́шны, наі́ўны; дурнава́ты;

as simple as a child шчы́ры як дзіця́

5.я́ўны, відаво́чны;

simple facts го́лыя фа́кты;

the simple truth шчы́рая пра́ўда

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

innocent

[ˈɪnəsənt]

1.

adj.

1) невінава́ты; бязьві́нны, няві́нны

2) няві́нны, шчыры, наі́ўны

3) няшко́дны, бясшко́дны, бяскры́ўдны

4) про́сты, натура́льны, непасрэ́дны

5) (of) пазба́ўлены чаго́-н., без

quite innocent of meaning — зусі́м без значэ́ньня

6) бездако́рны

2.

n.

1) невінава́ты -ага m.

2) прасьця́к -а́ m., абмежава́ны -ага m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дурны́, ‑а́я, ‑о́е.

1. Разумова абмежаваны, тупы; неразумны. Дурная галава. □ Жылі тры браты: два разумныя, а трэці — дурны. Якімовіч. // Наіўны, неспрактыкаваны, нездагадлівы. Лявон важна сказаў: — Дурныя вы, могілкі — самае бяспечнае месца. Асіпенка. // Які выражае разумовую абмежаванасць, сведчыць аб дурасці. — Калі сустрэнеш папа на дарозе — не к дабру, — кажуць людзі. Міхалка плюе, нібы верыць у гэты дурны забабон. Бядуля. // Выпадковы, беспадстаўны. Дурны смех.

2. у знач. наз. дурны́, ‑о́га, м. Тое, што і дурань. Дурному закон не пісан. Прыказка.

3. Варты асуджэння; дрэнны, непрыемны. [Караневіч:] Была адна дурная гісторыя, пра якую мне не хочацца гаварыць. Крапіва. — Я гэта табе кажу для таго, каб ты зразумела мяне і не дакарала за мой дурны і недаравальны ўчынак. Лобан. / у знач. наз. дурно́е, ‑о́га, н. Дурное лезе ў галаву.

4. Цяжкі, благі. Нешта садніла сэрца ў Ганны, настрой дурны навяваўся на яе. Нікановіч.

•••

Дурны як бот; дурны як баран — пра разумова адсталага чалавека.

Дурным голасам гл. голас.

З дурнога розуму гл. розум.

Няма дурных! гл. няма.

Як на маю дурную галаву (мой дурны розум) гл. галава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)