ланка́стэрскі, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з дзейнасцю Дж. Ланкастэра.

•••

Ланкастэрская сістэма навучання гл. сістэма.

Ланкастэрская школа гл. школа.

[Ад імя англійскага настаўніка Дж. Ланкастэра.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

achievement [əˈtʃi:vmənt] n. дасягне́нне; по́спех;

an achievement test тэст за пэ́ўны перы́яд навуча́ння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

лікбе́з, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Ліквідацыя непісьменнасці.

2. ‑а. Школа для навучання грамаце непісьменных дарослых; лікпункт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

буква́р, ‑а, м.

Кніжка для першапачатковага навучання грамаце. Чытаць буквар. □ Ад старэйшага брата, другакласніка Міхася, Петруську застаўся буквар. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малява́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. маляваць.

2. Прадмет навучання. Урок малявання.

3. Разм. Тое, што намалявана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экстэ́рн, -а, мн. -ы, -аў, м.

Асоба, якая здае экзамены за вучэбны курс якой-н. навучальнай установы без вучобы ў ёй.

○

Здаваць (здаць) экстэрнам — здаваць (здаць) экзамен без навучання ў адпаведнай навучальнай установе.

Скончыць універсітэт экстэрнам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ánlernzeit

f -, -en час навуча́ння прафе́сіі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Léhrausbilder

m -s, - ма́йстар вытво́рчага навуча́ння

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

навуча́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да вучобы, навучання. Ад своечасовага забеспячэння вучняў падручнікамі.. ў многім залежыць арганізацыя і поспех навучальнай работы ў школе. «Звязда». // Прызначаны для абучэння, навучання. Вышэйшая навучальная ўстанова.

2. Які кіруе вучэбным працэсам. Загадчык навучальнай часткі.

•••

Закрытая навучальная ўстанова гл. установа.

Навучальны год гл. год.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гувернёр, ‑а, м.

Выхавальнік у буржуазных і дваранскіх сем’ях, звычайна іншаземец, якога наймалі для выхавання хлопчыкаў і першапачатковага навучання грамаце.

[Фр. gouverneur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)