То́ршы ’больш торны (пра дарогу)’ (Нас.) — незвычайная простая форма вышэйшай ступені прыметніка торны (гл.), утвораная пры дапамозе суф. ‑ш‑ (па тыпу прыметнікаў з суплетыўнай асновай: горшы, меншы).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

БАКШТА́Г

(галанд. bakstag),

1) курс паруснага судна пры спадарожна-бакавым ветры, калі вугал паміж падоўжнай воссю судна і лініяй напрамку ветру большы за 90° і меншы за 180°.

2) Снасць, трос для мацавання суднавых мачтаў, дымавых трубаў і інш.

т. 2, с. 235

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Мней ’менш’, мне́йшы ’меншы’, ’маладзейшы’ (воран., Шатал.; Сл. ПЗБ), ст.-бел. мней ’менш’ (XV ст.) запазычаны са ст.-польск. mniej ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч.; Мацкевіч, Сл. ПЗБ, 3, 73).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ко́ма​3

(гр. komma = адрэзак)

муз. невялікі (меншы за 1/8 тона) інтэрвал паміж двума гукамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

субміліметро́вы

(ад суб- + міліметр)

меншы за міліметр;

с-ыя хвалі — хвалі, даўжыня якіх меншая за міліметр.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

less​1 [les] adj. (выш. ст. ад little) ме́ншы, менш;

less water/salt/attention менш вады́/со́лі/ува́гі;

a bit/a little less крыху́ менш;

far/much/a lot less зна́чна менш

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ДВУХПО́ЛЮСНАЕ ТЭЛЕГРАФАВА́ННЕ,

тэлеграфаванне пастаянным токам, калі па лініях сувязі пасылкі аднаго напрамку (палярнасці) току перадаюцца ўслед за пасылкамі процілеглага напрамку. У параўнанні з аднаполюсным тэлеграфаваннем мае павялічаную скорасць перадачы, меншыя скажэнні знакаў, меншы ўплыў умоў надвор’я і інш. Выкарыстоўваецца для далёкай тэлеграф. сувязі па правадах.

т. 6, с. 82

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

міно́рны

(іт. minore, ад лац. minor = меншы)

1) муз. які адносіцца да мінору 1;

2) перан. сумны, журботны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пляска́ч, плескача, м.

Разм. Гучны ўдар далонню па якой‑н. частцы цела. Меншы сын абярнуў у кухні вядро з вадой, і Ваўчок даў яму моцнага плескача. Хадкевіч. Пятрок падхапіў .. [Просю] аберуч і ўляпіў гэткага плескача, што аж слёзы пакаціліся на вочы. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мандо́ла

(іт. mandola)

1) струнны шчыпковы музычны інструмент тыпу лютні (меншы па памерах);

2) тэнаровая разнавіднасць т.зв. неапалітанскай мандаліны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)