амярцве́лы, -ая, -ае.

1. Які страціў адчувальнасць (пра клеткі, тканкі і пад.).

Амярцвелая тканка.

2. перан. Які страціў рухомасць пад уплывам чаго-н.; які заціх; які пазбавіўся маральных сіл, адчувае спустошанасць.

А. горад.

Амярцвелае сэрца.

3. перан. Які аджыў, страціў значэнне, жыццёвасць.

Амярцвелыя традыцыі.

|| наз. амярцве́ласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

moral​1 [ˈmɒrəl] n.

1. pl. morals но́рмы мара́льных паво́дзін;

a man of good morals высокамара́льны чалаве́к

2. (of) мара́ль, павуча́нне;

the moral of the fable мара́ль ба́йкі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

цнатлі́вы

(польск. cnotliwy)

1) строгі ў маральных адносінах;

2) які не страціў нявіннасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

цно́та

(польск. cnota)

l) маральная чысціня; строгасць у маральных адносінах;

2) дзявочая нявіннасць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

аксіяло́гія

(ад гр. aksios = каштоўны + -логія)

філасофскае вучэнне аб маральных, эстэтычных і іншых каштоўнасцях.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

апусто́шыць, ‑шу, ‑шыш, ‑шыць; зак., каго-што.

1. Зрабіць пустым; спустошыць. Падумай, Германія, сёння, не потым, Не дай апустошыць сваёй жа зямлі. Бачыла.

2. перан. Пазбавіць маральных сіл, духоўнага зместу; зрабіць няздольным да творчага жыцця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цно́та

(польск. cnota)

маральная чысціня; сціпласць у маральных адносінах.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

ГАЛГО́ФА

(грэч. Golgotha),

пагорак у наваколлі Іерусаліма, на якім адбываліся пакаранні і дзе, паводле хрысц. падання, быў распяты Ісус Хрыстос. Размяшчэнне Галгофы дакладна не ўстаноўлена. У пераносным сэнсе — месца пакарання, сімвал падзвіжніцтва і маральных пакут («узысці на Галгофу»).

т. 4, с. 456

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

по́шлы, ‑ая, ‑ае.

Нізкі ў маральных адносінах, пазбаўлены духоўных інтарэсаў і запатрабаванняў. Толькі той, каго хвалько Палічыў апошнім, Пасміхаўся ў вус тайком Над суседам пошлым. Калачынскі. // Які мае ў сабе што‑н. непрыстойнае. Шаліма хацеў аблаяць Карабу за пошлыя здагадкі. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэкласава́ны

(фр. déclassé)

які страціў сувязь са сваім класам, не ўдзельнічае ў грамадскай вытворчасці, апусціўся ў маральных адносінах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)