Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
уразбі́ўку, прысл.
Не захоўваючы парадку размяшчэння, паслядоўнасці, не падрад. Правяраць табліцу множання ўразбіўку. // Спец. З разрэджанай расстаноўкай літар у слове для выдзялення яго ў тэксце. Набраць слова ўразбіўку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
упі́ска ж., в разн. знач. впи́ска;
у. прапу́шчаных лі́тар — впи́ска пропу́щенных букв;
у тэ́ксце шмат ~сак — в те́ксте мно́го впи́сок
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
АЛГЕБРАІ́ЧНЫ ВЫ́РАЗ,
матэматычны выраз, які складаецца з літар і лікаў, злучаных знакамі алг. дзеянняў: складання, аднімання, множання, дзялення, узвядзення ў ступень, здабывання кораня. Рацыянальны алгебраічны выраз адносна некаторых літар не змяшчае іх пад знакам кораня. Ірацыянальны алгебраічны выраз мае радыкалы, напр.,
. Цэлы алгебраічны выраз адносна некаторых літар не змяшчае дзялення на выразы з гэтымі літарамі. Калі некаторыя з літар (або ўсе) лічыць пераменнымі, то такі алгебраічны выраз наз. алгебраічнай функцыяй.
т. 1, с. 235
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Пада́тлы ’прыемны’ (ТС). Да даць, даваць. Параўн. літар. падатлівы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
БРЫ́ДЭР
(англ. breeder літар. вытворца),
разнавіднасць рэактара-размнажальніка.
т. 3, с. 274
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
шрыфт,
графічная сістэма літар, лічбаў і іншых знакаў.
т. 17, с. 465
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
а́збука, ‑і, ДМ ‑буцы, ж.
1. Сукупнасць літар якой‑н. пісьменнасці, размешчаных у пэўным парадку; алфавіт.
2. Вучэбны дапаможнік для пачатковага навучання грамаце; буквар.
3. перан. Прасцейшыя палажэнні якой‑н. навукі, справы; аснова чаго‑н. Вядома, таварышы новаіскраўцы, мы вельмі цэнім азбуку сацыял-дэмакратыі, але мы не хочам заставацца вечна на адной азбуцы. Ленін.
•••
Азбука Морзе — сістэма ўмоўных знакаў для перадачы літар на тэлеграфным апараце.
Нотная азбука — сістэма нотных знакаў, якія служаць для перадачы музычных гукаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
юс, юса, м.
Спец. Назва дзвюх літар у стараславянскім алфавіце, якія абазначалі насавыя галосныя.
•••
Юс вялікі — літара Ѫ стараславянскага алфавіта, якая абазначала «о» насавое.
Юс малы — літара ѧ стараславянскага алфавіта, якая абазначала «е» насавое.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лігатура,
знак любой сістэмы; спалучанае напісанне літар, якія перадаюць адзін гук.
т. 9, с. 247
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)