цыто́ліз, ‑у, м.

Разбурэнне жывёльных і раслінных клетак, якое выражаецца ў іх поўным або частковым растварэнні.

[Ад грэч. kýtos — ёмішча, клетка і lýsis — разбурэнне, растварэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндадэ́рма, ‑ы, ж.

Спец. Слой клетак у сцёблах і каранях раслін, які акружае ўсе ўнутраныя тканкі.

[Ад грэч. éndon — унутры і dérma — скура.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валаскі (вырасты клетак эпідэрмісу) 2/566; 11/468

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

акаркаве́нне, ‑я, н.

Спец. Змяненне абалонак раслінных клетак, у выніку якога яны становяцца непранікальнымі для вады, паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тка́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Група аднародных, звязаных паміж сабой клетак, якія выконваюць адну і тую ж функцыю ў арганізме.

Тлушчавая т.

Мышачная т.

2. Тое, што і тканіна (у 2 знач.).

|| прым. тка́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пласты́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Спец. Пафарбаванае або бясколернае жывое цельца, якое знаходзіцца ў пратаплазме раслінных клетак.

[Грэч. plástides — якія ўтвараюць, ад plastós — вылеплены, аформлены.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імпланта́цыя, ‑і, ж.

Перасаджванне жывым арганізмам асобных клетак, тканак або цэлых органаў з наступным прыжыўленнем іх. Імплантацыя ныркі.

[Ад лац. in — у і plantare — саджаць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мо́рула, ‑ы, ж.

Спец. Стадыя развіцця зародка мнагаклетачных арганізмаў, на якой зародак мае выгляд згуртавання клетак накшталт ягады ажыны.

[Ад лац. morum — тутавая ягада.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парэнхімато́зны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Тое, што і парэнхіматычны.

2. Звязаны са страваваннем, якое ажыццяўляецца плазмай клетак. Парэнхіматозныя органы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэгенера́цыя, ‑і, ж.

1. Пагоршанне біялагічных і псіхічных адзнак арганізма; выраджэнне.

2. Працэс разбурэння клетак або органаў жывёльных арганізмаў.

[Лац. degenerare — выраджацца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)