Verbum

кента́ўр, -а, мн. -ы, -аў, м.

У старажытнагрэчаскай міфалогіі: істота з тулавам каня, галавой і грудзьмі чалавека.

ляйца́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., каго.

Прывязваць лейцы да аброці пры запраганні каня.

|| наз. ляйца́нне, -я, н.

ператамі́ць, -тамлю́, -то́міш, -то́міць; -то́млены; зак., каго-што.

Вельмі ўтаміць.

П. каня.

|| незак. ператамля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

трыно́жыць, -жу, -жыш, -жыць; -жаны; незак., каго.

Звязваць ногі каня трыногай.

|| зак. стрыно́жыць, -жу, -жыш, -жыць; -жаны.

збой², збо́ю, мн. -і, -яў, м. (спец.).

Замінка ў руху каня.

У канцы дыстанцыі ў скакуна адбыўся з.

адсупо́ніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены; зак., каго-што.

Развязаць супоню, распрагаючы каня; рассупоніць.

|| незак. адсупо́ньваць, -аю, -аеш, -ае.

узмы́ліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; зак., каго (што).

Запарыць хуткай яздой (пра каня).

|| незак. узмы́льваць, -аю, -аеш, -ае.

хаджа́лы, -ая, -ае (разм.).

1. Які многа бываў дзе-н.; бывалы.

2. Пра каня: які хадзіў у запрэжцы.

мане́жыць, -жу, -жыш, -жыць; незак., каго.

1. Аб’язджаць каня па правілах манежнай язды (спец.).

2. перан. Мучыць, таміць (разм.).