жо́ўты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. жо́ўты жо́ўтая жо́ўтае жо́ўтыя
Р. жо́ўтага жо́ўтай
жо́ўтае		 жо́ўтага жо́ўтых
Д. жо́ўтаму жо́ўтай жо́ўтаму жо́ўтым
В. жо́ўты (неадуш.)
жо́ўтага (адуш.)		 жо́ўтую жо́ўтае жо́ўтыя (неадуш.)
жо́ўтых (адуш.)
Т. жо́ўтым жо́ўтай
жо́ўтаю		 жо́ўтым жо́ўтымі
М. жо́ўтым жо́ўтай жо́ўтым жо́ўтых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ГЕЛІЯДО́Р,

мінерал, празрыстая жоўтая разнавіднасць берылу. Каштоўны камень 2-га класа.

т. 5, с. 140

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Méssing

n -s, -e жо́ўтая медзь, лату́нь, мо́сенж

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

рамо́нак, -нку і -нка, м.

1. -нку. Травяністая расліна сямейства складанакветных з адзіночнымі кветкамі, у якіх пялёсткі звычайна белыя, а сярэдзіна жоўтая.

2. -нка, мн. -нкі, -нкаў. Кветка гэтай расліны.

3. -нку. Лекавы настой або высушаныя кветкі гэтай расліны.

Паласкаць горла рамонкам.

|| прым. рамо́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Прэ́лят ’жоўтая канюшына’ (Сл. рэг. лекс.). Адаптаваны паланізм; з польск. дыял. przelot ’расліна пералёт’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Скабіёза 9/542

- » - жоўтая 9/542 (іл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

yellow line [ˌjeləʊˈlaɪn] n. жо́ўтая лі́нія (паказвае, што паркоўка дазваляецца ненадоўга);

double yellow lines дзве жо́ўтыя лі́ніі (паказваюць, што паркоўкі няма)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Саранчу́к ’жоўтая махрастая з моцным пахам кветка’ (Некр.). Відавочна ад саранчук ’насякомае’ (гл. саранча); па падабенству фарбы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Перапяля́чнік, перапе́лічнік ’скабіёза жоўтая, Scabiosa ochroleuca L.’ (віц., гродз., Кіс.). Да перапёлка (гл.). Названа паводле жаўтавата-бурага колеру птушкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

геліядо́р

(ад гелія- + фр. doré = залацісты)

мінерал, празрыстая жоўтая разнавіднасць берылу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)