нарысі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Жанр нарыса; твор у жанры нарыса. Беларуская нарысістыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парады́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пародыі. Парадыйны жанр. // Які з’яўляецца пародыяй. Парадыйная літаратура.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апавяда́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. Невялікі мастацкі эпічны твор як жанр.

Зборнік апавяданняў.

2. Славеснае паведамленне пра якія-н. падзеі, з’явы.

Хлапчукоў захаплялі апавяданні камандзіраў пра ваенныя паходы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

алегары́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да алегорыі. Алегарычны жанр. // Пабудаваны на алегорыі, іншасказальны. Алегарычны вобраз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Genre

[ʒã:r]

n -s, -s род, гату́нак, жанр

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

апо́весць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. Літаратурна-мастацкі твор; эпічны жанр, блізкі да апавядання і рамана.

2. Апавяданне пра якую-н. падзею ў яе паслядоўным развіцці.

Уважліва слухалі сумную а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рама́н¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

Апавядальны твор са складаным сюжэтам і шматлікімі героямі; вялікая форма эпічнай літаратуры.

Гістарычны р.

|| прым. рама́нны, -ая, -ае і рамані́чны, -ая, -ае.

Раманны жанр.

Раманічная кампазіцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фабліо́, нескл., н.

Народны жанр сярэдневяковай французскай літаратуры: невялікае вершаванае або празаічнае апавяданне, пераважна гумарыстычнага або бытавога характару.

[Фр. fabliau ад лац. fabula.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

idylic

[aɪˈdɪlɪk]

adj.

1) ціхі́, спако́йны, нічы́м не засму́чаны

2) ідылі́чны (жанр, апіса́ньне)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

абразкі́, ‑оў; адз. абразок, ‑зка, м.

Спец. Жанр лірычных мініяцюр у беларускай прозы, у якіх адлюстроўваецца ўнутраны свет чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)