Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Зю-зю-зю ’выклічнік для падзывання качак’ (смарг., Шатал.). Параўн. перм., вяцк., наўг.зю ’слова для адгону свіней’. Верагодна, скарачэнне ад дзюбаць, дзюба.
Пасылаць праклёны; праклінаць. Клясці цяжкі лёс. Клясці пана. □ — Каб ты здох праз ноч! Каб табе дзюба адсохла! — бывала кляне .. [Васілька], як толькі бусел заклякоча.Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
арнітары́нхус
(ад арніта- + гр. rynchos = дзюба)
млекакормячае атрада аднапраходных, якое пашырана ў Паўд. Аўстраліі і на востраве Тасманія; качканос.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Скундзя́біцца ‘сагнуцца’ (Сл. Брэс.), скундзя́біцца, скондзя́біцца ‘змарнець, зніякавець’ (ТС), скундзёбіцца ‘сагнуцца’ (Сцяшк. Сл.). Экспрэсіўнае ўтварэнне з няяснай зыходнай формай, параўн. кундзя́баць ‘шкандыбаць’, што, відаць, праз стадыю *кундзяба ўзыходзіць да кундзя ‘тоўстая непаваротлівая жанчына’, ку́ндзеву, ку́ндавы ‘худы, змарнелы’ (ТС), паходжанне якіх спрэчнае (гл.). Параўн. укр.скандзю́бити ‘скурчыць, звесці’, якое прыводзіць у сваім «Словаре украинского наречия» Шымкевіч, відаць, з с‑ка‑н‑дзюба (гл. дзюба), дзе с‑ і ка‑ прыстаўкі, а ‑н‑ — інфікс. У беларускім слове адбылася метатэза а — у → у — а.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
nib
[nɪb]
n.
1) ко́нчык -а m., вастрыё n.
2) вастрыё пяра́(для піса́ньня)
3) дзю́баf. (у пту́шкі)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
эхінары́нх
(ад гр. echinos = вожык + rynchos = морда, дзюба)
паразітычны калючагаловы чарвяк, які жыве ў кішэчніку пазваночных жывёл і чалавека, выклікаючы вялікія болі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
арлі́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае дачыненне да арла. Арліная дзюба. Арліны ўзмах крылаў. Арліны клёкат.
2.перан. Горды, смелы, праніклівы (пра погляд, вочы). Сыны зямлі арліным зрокам У цьме спрадвечнае смугі Знайшлі другія берагі, Каб волю даць людскім патокам.Колас.
•••
Арлінае племягл. племя.
Арліны носгл. нос.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ро́струм
(лац. rostrum = дзюба, морда)
1) частка вапняковага шкілета белемнітаў;
2) пярэдняя частка галавы ў некаторых рыб (напр. асятровых і акулавых);
3) хабаток у членістаногіх.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Дзю́баць ’дзюбаць’ (БРС). Рус.дыял.дю́бать ’тс’. Параўн. чэш.ďubati, славац.ďubať ’тс’. Трубачоў (Эт. сл., 5, 37) мяркуе, што тут дзеяслоў, утвораны ад dʼub‑ < і.-е.dheu̯b(h)‑ ’глыбокі’, ’даўбці’ (аб кантамінацыі з *zobati ’тс’ гл. у Махэка₂, 132). Ад дзеяслова ўтворана бел.дзю́ба.