Verbum

гарадкі́, -о́ў.

Гульня, у якой невялікія драўляныя качулкі выбіваюць бітой з начэрчанага на зямлі квадрата — горада (у 3 знач.).

Згуляць у г.

|| прым. гарадо́шны, -ая, -ае.

абзеляні́ць, -зеляню́, -зяле́ніш, -зяле́ніць; -зяле́нены; зак., што.

Пасадзіць дрэвы, кусты там, дзе няма расліннасці.

А. вуліцы горада.

|| незак. абзеляня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. абзеляне́нне, -я, н.

гараджа́нін, -а, мн. -джа́не і (з ліч. 2, 3, 4) -джа́ніны, -джа́н, м.

Жыхар горада (у 1 знач.).

|| ж. гараджа́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

кварта́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Частка горада, абмежаваная некалькімі перакрыжаванымі вуліцамі.

Новы к.

2. Чацвёртая частка года (3 месяцы).

|| прым. кварта́льны, -ая, -ае.

Квартальная справаздача.

пасёлак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м.

Невялікі населены пункт, размешчаны звычайна недалёка ад горада ці асноўнага пасялення.

Рыбацкі п.

Дачны п.

|| прым. пасялко́вы, -ая, -ае.

П.

Савет.

пяцісотго́ддзе, -я, мн. -і, -яў, н.

1. Тэрмін у 500 гадоў.

2. чаго. Гадавіна падзеі, якая была 500 гадоў таму назад.

П. горада.

|| прым. пяцісотгадо́вы, -ая, -ае.

право́браз, -а, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

1. Тое, што з’яўляецца ўзорам для чаго-н.

П. будучага горада.

2. Асоба, якая з’явілася асновай для стварэння літаратурнага персанажа; прататып.

змы́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. Месца, дзе што-н. змыкаецца, злучаецца (спец.).

На змычцы скляпення.

2. перан., адз. Саюз, яднанне.

З. горада з вёскай.

разва́ліна, -ы, мн. -ы, -лін, ж.

1. мн. Рэшткі разбуранай пабудовы ці паселішча, руіны.

Разваліны горада.

2. перан. Пра старога або разбітага хваробай чалавека (разм.).

Ён нагадваў жывую разваліну.