парабало́ід

(ад парабала + -оід)

мат. паверхня, утвораная рухам парабалы, вяршыня якой слізгаціць па другой нерухомай парабале.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

са́міт

(англ. summit = літар. вяршыня)

1) сустрэча або нарада кіраўнікоў дзяржаў;

2) дыпламатыя на вышэйшым узроўні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Kulminatión

f -, -en

1) найвышэ́йшы пункт, вяршы́ня

2) астр. кульміна́цыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

turnia

ж. абл. абрывістая (стромая) скала; горная вяршыня (у Татрах)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

са́міт

(англ. summit = літар. вяршыня, ад лац. summus = вышэйшы)

сустрэча, перагаворы кіраўнікоў дзяржаў.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

АНЕ́ТА

(Aneto),

Піка-дэ-Анета, самая высокая вяршыня Пірэнеяў, у Іспаніі. Выш. 3404 м. Размешчана ў гранітным масіве Маладзета. Снежнікі і невял. ледавікі.

т. 1, с. 366

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ГЕ́РЛАХАЎСКІ-ШЦІТ

(Gerlachowskyštit),

самая высокая горная вяршыня Карпат, на тэр. Славакіі. Выш. 2655 м. Складзена з гранітаў. Уваходзіць у склад Татранскага нацыянальнага парку.

т. 5, с. 175

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

лабя́к Вяршыня ўзвышша, узгорак (Паст., Пол.). Тое ж лаба́ціна (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Schéitelpunkt

m -es, -e

1) матэм. вяршы́ня

2) перан. кульміна́цыя, зені́т

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Сцеп ’стэп, бязлесная роўная мясцовасць’ (Бяльк., Косіч, ТС), степ ’тс’ (Растарг.). Гл. стэп; формы з цеканнем, магчыма, сведчаць пра архаічны характар слова, у сувязі з чым уяўляе цікавасць алб. step ’вострая вяршыня; вяршыня скалы’, якое Арол (Этимология–1983, 140) разглядае як доказ існавання ў паўднёваславянскім арэале адпаведніка прасл. *stьpь ’гара, узвышша’, што ўзгадняецца з перанесеным анатамічным тэрмінам прасл. *stьpь ’спіна’ (Куркіна, Этимология–1983, 24); паводле Борыся (Etymologie, 408), зыходнае значэнне для славянскіх лексем ’штосьці крутое, застыўшае, цвёрдае’. Гл. і сцяна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)