ве́ра ж., в разн. знач. ве́ра; (исповедание веры — ещё) вероиспове́дание;

в. ў перамо́гу — ве́ра в побе́ду;

в. ў свае́ сі́лы — ве́ра в свои́ си́лы;

в. ў Бо́га — ве́ра в Бо́га;

◊ служы́ць ве́рай і пра́ўдай — уст. служи́ть ве́рой и пра́вдой;

не дава́ць ве́ры — (каму, чаму) не ве́рить (кому, чему);

вача́м ве́ры не дава́ць — глаза́м свои́м не ве́рить;

даць ве́ры — пове́рить;

ме́ра і в. — как в апте́ке

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

богаадсту́пнік, ‑а, м.

Уст. Чалавек, які адмовіўся ад рэлігіі, ад веры ў бога.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вераадсту́пнік, ‑а, м.

Уст. Чалавек, які адрокся ад сваёй веры (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сумне́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. Няўпэўненасць у праўдзівасці чаго-н., адсутнасць веры ў каго-, што-н.

Няма сумнення, што ўраджай будзе добры.

2. Замінка, непаразуменне, што ўзнікае ў працэсе вырашэння якога-н. пытання.

Узнікае с. наконт тэрміну завяршэння будаўніцтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нехрышчо́ны, ‑ая, ‑ае.

Такі, якога не ахрысцілі. Нехрышчонае дзіця. // Які не належыць да хрысціянскай веры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хрысталюбі́вы, ‑ая, ‑ае.

Уст. Адданы хрысціянскай веры. Хрысталюбівым воінам заставалася адно: прадавацца ў няволю. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

газава́т

(ар. gazāvat)

«свяшчэнная вайна» мусульман супраць народаў іншай веры.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

аб’юра́цыя

(лац. abiuratio)

публічнае адрачэнне ад веры або ад сваіх перакананняў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

незаслу́жаны, ‑ая, ‑ае.

Атрыманы не па заслугах. Незаслужаная ўзнагарода. // Несправядлівы. Сэрца ў Веры сціснулася ад незаслужанай крыўды. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Няйма́ць (ня ймаць) ’не мець, не браць (веры)’ (Гарэц., Др.-Падб.). Да імаць (гл.), параўн. няймаверны ’неспагадлівы’ (Сл. ЦРБ). Сюды ж нейма́цца ’не шчасціць, не шанцаваць’ (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)