ра́нверс

(фр. renverser = адхіляць назад)

бакавы рух каня галавой ад сценкі манежа.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бако́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы; Р мн. ‑ковак; ж.

Разм. Бакавы пакойчык у хаце; бакавая прыбудова пры чым‑н. [Дубравец] падаў госцю руку, затрымаў яго ў дзвярах, вярнуўся загасіць у сваім пакоі святло і тады ўжо запрасіў госця за сабой у бакоўку. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

aisle

[aɪl]

n.

1) прахо́д -у m. (паміж рада́мі крэ́слаў)

2) прыдзе́л -а m., бакавы́ нэф (царквы́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

адгалінава́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. адгалінаваць, адгалінавацца.

2. Бакавы адростак, галіна. Жывіць сасну толькі адзіны корань, што распусціў свае адгалінаванні ў процілеглы ад ракі бок. Марціновіч.

3. Частка чаго‑н., якая выдзяляецца ад асноўнага напрамку і адыходзіць убок. Адгалінаванне чыгуначнага пуці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флянс, ‑а, м.

1. Адно каліва расады. — А хіба вырасце з такога маленькага? — дакранулася Ларыса да кволага флянса. Арабей. // звычайна мн. (фля́нсы, ‑аў). Маладыя парасткі лесу. — Чаму на флянсах у васпана Сляды быдлячыя? — пытае, А сам так скрыва паглядае. Колас.

2. Бакавы парастак, пасынак.

[Ням. Pflanze.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мультылатэра́льны

(ад мульты- + лац. lateralis = бакавы)

міжнародны рознабаковы дагавор, заключаны больш як дзвюма дзяржавамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Sitenhieb

m -(e)s, -e

1) бакавы́ ўдар, уда́р у бо́к

2) намёк

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ізафлавано́іды

(ад ba- + флаваноіды)

флаваноідныя злучэнні, бакавы фенільны радыкал 2 якіх знаходзіцца ў становішчы Сз.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

*Пры́бач, пры́боч ’збоку’ (ТС). Лексікалізацыя прыназоўнікава-склонавага спалучэння пры бо́ку/баку́. Сюды ж прыметнік прыбо́чны ’які знаходзіцца заўсёды пры баку, пры поясе; які знаходзіцца неадлучна пры якой-небудзь асобе’ (Нас.). Параўн. рус. дыял. при́бочи ’збоку’, укр. при́бочнийбакавы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прыга́нак ’парэнчы пры ганку’ (Нас.), прыґа́нак ’веранда’ (барыс., Янк. 2), ’прыступкі пры ганку’ (Байк. і Некр.). Да га́нак (гл.), параўн. польск. przyganekбакавы ганак’, укр. при́ґанець ’памяшканне для аўчароў і малочных прадуктаў’ (адносна апошняга гл. ЕСУМ, 4, 569).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)