solid ground

мо́цная, салі́дная асно́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

шкловалакні́сты, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з шкловалакна, зроблены з яго. Шкловалакністая аснова. Шкловалакністыя матэрыялы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шасі́, нескл., н. (спец.).

1. Рама ці аснова розных машын, механізмаў і ўстановак.

2. Частка самалёта, прызначаная для руху яго па аэрадроме, для ўзлёту і пасадкі.

Падняць ш.

Выпусціць ш.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

метадалагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да метадалогіі. Ленінская тэорыя адлюстравання — метадалагічная аснова перадавога мастацтва. Івашын.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

першаасно́ва, ‑ы, ж.

Кніжн. Першапачатковая аснова, сутнасць чаго‑н. Фальклорная першааснова твора. Матэрыял — першааснова ўсяго існага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кро́ква, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Апора, аснова для страхі — два брусы, злучаныя верхнімі канцамі пад вуглом, а ніжнімі прымацаваныя да бэлек або да верхняга вянца падоўжных сцен.

|| прым. кро́квенны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пла́та², -ы, ДМ пла́це, мн. -ы, плат, ж. (спец.).

Дыэлектрычная пласціна для ўстаноўкі электра- і радыёэлементаў, а таксама такая пласціна з нанесенымі на ёй тонкімі электраправоднымі палоскамі.

Друкарская п.

П.-аснова.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

агульнадэмакраты́чны, ‑ая, ‑ае.

Уласцівы дэмакратычнаму руху ў цэлым, без класавага раздзялення. Агульнадэмакратычная аснова. Агульнадэмакратычны рух за мір.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухскладо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з двух складоў (пра слова, вершаваны памер і г. д.). Двухскладовая аснова слова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

квінтэсе́нцыя, ‑і, ж.

Кніжн. Аснова, самая сутнасць чаго‑н. Гэта гісторыя і з’яўляецца ядром апавядання, яго квінтэсенцыяй. «Полымя».

[Ад лац. quinta essentia — пятая сутнасць (у антычнай і сярэдневяковай філасофіі — асноўная сутнасць рэчаў).]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)