кайма́н, ‑а, м.

Род кракадзілаў з моцным панцырам на спіне і жываце, якія водзяцца ў Цэнтральнай Амерыцы.

[Ісп. caiman.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тапіна́мбур ’сланечнік клубяносны, земляная груша, Helianthus tuberosus L.’ (ТСБМ, Кіс.). Праз рус. топина́мбур ’тс’ з франц. topinambour ’тс’ < парт. topinambo, якое з’яўляецца назвай індзейскага племені ў Паўднёвай Амерыцы (ЕСУМ, 5, 599; Голуб-Ліер, 484).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

браняно́сец, -но́сца, мн. -но́сцы, -но́сцаў, м.

1. Вялікі браніраваны ваенны карабель з магутнай артылерыяй на борце (гіст.).

2. Млекакормячая жывёліна сямейства непаўназубых, пакрытая панцырам з акасцянелых скураных шчыткоў, якая жыве ў Паўднёвай і Цэнтральнай Амерыцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

міс,

Назва незамужняй жанчыны і форма звароту да яе ў Англіі, Амерыцы (звычайна ставіцца перад прозвішчам або імем).

[Англ. miss.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ягуа́р, ‑а, м.

Буйная драпежная жывёліна сямейства кашэчых з чырванавата-жоўтай поўсцю ў чорныя плямы, якая водзіццца ў Амерыцы.

[Ням. Jaguar ад бразільскага.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мадэ́йра ж. Madeira [mɑ´de:rɑ] n -s (востраў), f - (рака ў Паўднёвай Амерыцы)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сусако́выя, ‑ых.

Сямейства аднадольных шматгадовых раслін, якія растуць на балотах і па берагах вадаёмаў у СССР, Еўразіі і ў Паўночнай Амерыцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мі́сіс, нескл., ж.

Назва замужняй жанчыны і форма звароту да яе ў Англіі і ў Амерыцы (звычайна ставіцца перад прозвішчам або імем).

[Англ. mistress.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

і́лька, ‑і, ДМ ільцы; Р мн. ілек; ж.

Драпежны пушны звярок сямейства куніцавых, які водзіцца ў Паўночнай Амерыцы. // Футра гэтага звярка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэзерва́цыя, ‑і, ж.

1. У Паўночнай Амерыцы, Паўднёвай Афрыцы і Аўстраліі — месца прымусовага пасялення карэннага насельніцтва.

2. Захаванне чаго‑н. у рэзерве.

[Ад лац. reservare — захоўваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)